غزل شمارۀ 1393
1. ساقیا صاف می عیش به خودکامان دِه
2. دُردی درد به خون جگر آشامان دِه
3. هر که دردی نکشد گرچه سر خاصانست
4. بکش افسار و سرش در کله عامان ده
5. مشرب دُردکشی نیست نکونامان را
6. مطربا خیز و صلا در صف بدنامان ده
7. زاهدان زآتش ماسوختگان مجروحند
8. شرری یارب ازین شعله به آن خامان ده
9. چون ز شوق تو کشم سر به گریبان عدم
10. بهر عطر كفنم گردی از آن دامان ده
11. نیست بی مقدم تو کار مرا سامانی
12. قدمی رنجه کن و کار مرا سامان ده
13. جامی ایام گل از صومعه سوی چمن آی
14. خرقۀ زهد به تاراجِ گلْ اندامان ده
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده