غزل شمارۀ 372
1. توسنت را رکاب ماه نوست
2. در رکاب تومه پیاده روست
3. از عنان تو باز می ماند
4. مرغ وهمم اگرچه تیزدوست
5. طاق گردون که پیشتر بستند
6. بهر ایوان حشمت تو خوست
7. آن چه دارم ز لاله زار رُخت
8. بر دلم داغ های نو به نوست
9. تیغ بر خط سبز خویش مکش
10. کشت نو خیز ایمن از دروست
11. تانمودی دو لب به میخانه
12. دلق و تسبیح زاهدان گروست
13. جرم من گر ز حد گذشت چه باک
14. لطف عام تو چون شنیع شوست
15. داد می خواهم از تو گرچه زناز
16. گوشت آواز داد ناشنوست
17. گر بکاهد تمام خرمن عمر
18. از تو بر جامی آن به نیم جوست
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده