غزل شمارۀ 421
1. ز خراش دم به رقّت، ز گداز دل به دردم
2. دم آتشین بیانان بفسرد و گفت سردم
3. شده ام ز خویش قانع به خیال جلق و دلقی
4. نه به درد بازگشتم، نه ز دیده آب خوردم
5. دهم ار غذای مرغان به خیال دام و قیدم
6. کنم ار دعای یاران به هوای سرخ و زردم
7. نکنم قفا به بازی که دو شش نشسته نقشم
8. نشوم ز لعب فارغ که عقب فتاده نردم
9. به هوای ابر خیزم فکند ز پای ثقلم
10. به گذار سیل افتم نرود ز دیده گردَم
11. به قطار کس نگنجم چه گران بها اسیرم
12. به عیار خس نیرزم چه بلند قدر مردم
13. بزنم ز ننگ سنگ و بکشم ز عار خنجر
14. به تهمتن ار درافتم بگریزد از نبردم
15. بپرم هزار پایه ره بسته قطع سازم
16. بجهم هزار پلّه پی مور در نوردم
17. به خزان و گل نپیچم نه ز قسم رنگ و بویم
18. به بهار و دی نسازم نه ز جنس گرم و سردم
19. وزد از کمین نسیمی زندم به موج دریا
20. که سحاب خشک مغزم نه ز خار و نی ز وردم
21. به سماع جان نظیری ز خودم خلاصیی ده
22. بفشان چنان غبارم، که غبار کس نگردم
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده