غزل شمارۀ 92
1. عشق است که علم دو جهان مختصرِ اوست
2. مجموعۀ احوال دو عالم خبرِ اوست
3. صد راهزنم در صف اندیشه نشسته
4. حرزِ دل آگاه نشین از نظر اوست
5. بیگانگیش بار دهد اشک ندامت
6. این تخم همانست که طوفان ثمر اوست
7. یادآوریش راه نماید به وصالش
8. این خانه همانست که امّید در اوست
9. گر ناخوشت از جا ببرد جای نگهدار
10. كان دل که ز ناوک نهراسد سپر اوست
11. گر زمزمه ای ره زندت از پی آن رو
12. کان دل که ز جا رفت رهش بر گذر اوست
13. گریان ز گلستان جهان رفت نظیری
14. هر لاله که از خاک دمد چشم تر اوست
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده