یکی از ملوک را شنیدم که شبی در عشرت روز کرده بود و در پایان مستی همی گفت:

درویشی برهنه، بسرما، برون در خفته بود و گفت

ملک را خوش آمد، صره ای هزار دینار از روزن برون داشت و گفت: دامن بدار ای درویش، گفت: دامن از کجا آرم که جامه ندارم ملک را بر ضعف حال او رقت زیادت شد و خلعتی بر آن مزید کرد و پیش او فرستاد درویش آن نقد را باندک زمان بخورد و پریشان کرد و بازآمد

در حالتیکه ملک را پروای او نبود حال بگفتند بهم برآمد و روی از او درهم کشید، و از اینجا گفته اند اصحاب فطنت و خبرت که از حدت و سورت پادشاهان بر عذر باید بود که غالب همت ایشان بمعظمات امور مملکت متعلق باشد و تحمل ازدحام عوام نکند

گفت: این گدای شوخ مبذر را که چندان نعمت بچندین مدت برانداخت برانید که خزانه بیت المال لقمه مساکینست نه طعمه اخوان الشیاطین

یکی از وزرای ناصح گفت: ای خداوند مصلحت آن بینم که چنین کسانرا وجه کفاف بتفاریق مجری دارند تا در نفقه اسراف نکنند اما آنچه فرمودی از زجر و منع مناسب سیرت ارباب همت نیست یکی را بلطف امیدوار کردن و باز بنومیدی خسته گردانیدن