تنی چند از روندگان متفق سیاحت بودند و شریک رنج و راحت خواستم تا مرافقت کنم موافقت نکردند. گفتم: از کرم اخلاق بزرگان بدیعست روی از مصاحبت مسکینان تافتن و فایده دریغ داشتن که من در نفس خویش این قدر قوت و سرعت می شناسم که در خدمت مردان یار شاطر باشم نه بار خاطر

یکی ازان میان گفت: ازین سخن که شنیدی دل تنگ مدار که درین روزها دزدی بصورت درویشان برآمد و خود را در سلک صحبت ما منتظم کرد

و از آنجا که سلامت حال درویشانست گمان فضولش نبردند و بیاری قبولش کردند

روزی تا بشب رفته بودیم و شبانگه بپای حصاری خفته که دزد بی توفیق ابریق رفیق برداشت که بطهارت میروم و بغارت میرفت

چندانکه از نظر درویشان غایب شد ببرجی بررفت و درجی بدزدید. تا روز روشن شد آن تاریک رای مبلغی راه رفته بود و رفیقان بیگناه خفته.

بامدادان همه را بقلعه درآوردند و بزندان کردند. از آن تاریخ ترک صحبت گفتیم و طریق عزلت گرفتیم که السلامة فی الوحدة

گفتم: سپاس و منت خدایرا که از برکت درویشان محروم نماندم. اگر چه بصورت از صحبت وحید افتادم بدین حکایت مستفید گشتم و امثال مرا همه عمر، این نصیحت بکار آید