یکی را دل از دست رفته بود و ترک جان گفته و مطمح نظرش جائی خطرناک و ورطه هلاک. نه لقمه ای که مصور شدی که بکام آید یا مرغی که بدام افتد

باری به نصیحتش گفتند: از این خیال محال تجنب کن که خلقی هم بدین هوس که تو داری اسیرند و پای در زنجیر. بنالید و گفت:

شرط مودت نباشد باندیشه جان دل از مهر جانان برگرفتن

متعلقان را که نظر در کار او بود و شفقت به روزگار او. پندش دادند و بندش نهادند. سودی نکرد

آورده اند که مرآن پادشه زاده را که ملموح نظر او بود خبر کردند که جوانی بر سر این میدان مداومت می نماید خوش طبع و شیرین زبان.

سخنهای لطیف میگوید و نکته های بدیع از وی میشنوند. چنین معلوم همی شود که دل آشفته است و شوری در سر دارد.

پسر دانست که دل آویخته اوست و این گرد بلا انگیخته او. مرکب بجانب او راند. چون دید که نزدیک او عزم آمدن دارد بگریست و گفت

چندانکه ملاطفت کرد و پرسیدش که از کجائی و چه نامی و چه صنعت دانی؟ در قعر بحر مودت چنان غریق بود که مجال نفس زدن نداشت

گفتا: سخنی با من چرا نگوئی که هم از حلقه درویشانم بلکه حلقه بگوش ایشانم. آنگه بقوت استیناس محبوب از میان تلاطم امواج محبت سربرآورد و گفت

این بگفت و نعره ای بزد و جان بحق تسلیم کرد