لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 31 : نیست ممکن رام کردن چشم جادوی ترا
غزل شمارهٔ 32 : صوفیان بردند از ره چشم جادوی ترا
غزل شمارهٔ 33 : گر چه محجوب از نظر کرده است بی جایی ترا
غزل شمارهٔ 34 : حسن بی پروا به فرمان هوس باشد چرا؟
غزل شمارهٔ 35 : جان عرشی، فرش در زندان تن باشد چرا؟
غزل شمارهٔ 36 : چشم می پوشی ازان رخسار جان پرور چرا؟
غزل شمارهٔ 37 : غیر حق را می دهی ره در حریم دل چرا؟
غزل شمارهٔ 38 : در هوای کام دنیا می فشانی جان چرا؟
غزل شمارهٔ 39 : در طلب سستی چو ارباب هوس کردن چرا؟
غزل شمارهٔ 40 : آه عالمسوز را در سینه دزدیدن چرا؟
غزل شمارهٔ 41 : نیستی طفل، اینقدر بر خاک غلطیدن چرا؟
غزل شمارهٔ 42 : مد احسان است بسم الله دیوان صبح را
غزل شمارهٔ 43 : گریه مستانه می سازم شراب تلخ را
غزل شمارهٔ 44 : غمزه اش افزود در ایام خط بیداد را
غزل شمارهٔ 45 : ره مده در خط مشکین، شانه شمشاد را
غزل شمارهٔ 46 : ره مده در خط مشکین، شانه شمشاد را
غزل شمارهٔ 47 : می گدازد خون گرمم نشتر فصاد را
غزل شمارهٔ 48 : از شکست ماست گردش، چرخ بی بنیاد را
غزل شمارهٔ 49 : چشم حیران ساخت رویش خط مشک اندود را
غزل شمارهٔ 50 : دل چسان پیچد عنان آه دردآلود را؟
غزل شمارهٔ 51 : نیست حاجت دیده بان حسن عتاب آلود را
غزل شمارهٔ 52 : از عذار او بپوشان دیده امید را
غزل شمارهٔ 53 : ناله من می زند ناخن به دل ناهید را
غزل شمارهٔ 54 : تنگدستی راست سازد نفس کج رفتار را
غزل شمارهٔ 55 : کجروی بال و پر سیرست بد کردار را
غزل شمارهٔ 56 : آه می باشد مسلسل خاطر افگار را
غزل شمارهٔ 57 : کم نسازد جام می زنگ دل افگار را
غزل شمارهٔ 58 : نیست غیر از آه، دلسوزی دل افگار را
غزل شمارهٔ 59 : داد سیل گریه من غوطه در گل بحر را
غزل شمارهٔ 60 : عشق کو تا گرم سازد این دل رنجور را

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* تو را ز کنگره عرش می‌زنند صفیر
* ندانمت که در این دامگه چه افتادست
شعر کامل
حافظ
* منم که گوشه میخانه خانقاه من است
* دعای پیر مغان ورد صبحگاه من است
شعر کامل
حافظ
* گویند مگو سعدی چندین سخن از عشقش
* می‌گویم و بعد از من گویند به دوران‌ها
شعر کامل
سعدی