لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 91 : چون کند آن غمزه خونریز عریان تیغ را
غزل شمارهٔ 92 : کی نیام پوچ می سازد به تمکین تیغ را؟
غزل شمارهٔ 93 : آه باشد به ز زلف عنبرین عشاق را
غزل شمارهٔ 94 : از سیه بختی نگردد دیده گریان برق را
غزل شمارهٔ 95 : ساقی محجوب می باید شراب عشق را
غزل شمارهٔ 96 : بر نمی آید مراد از کعبه گل عشق را
غزل شمارهٔ 97 : مرکز خاک است گردون آسمان عشق را
غزل شمارهٔ 98 : نیست ماه و آفتابی آسمان عشق را
غزل شمارهٔ 99 : نیست در دوران من میخانه حاجت خلق را
غزل شمارهٔ 100 : با زمین گیری به منزل می رسانم خلق را
غزل شمارهٔ 101 : ریخت چون دندان، شود افزون غم نان خلق را
غزل شمارهٔ 102 : غم ز خاطر می برد غمخانه من خلق را
غزل شمارهٔ 103 : نیست از زخم زبان غم عاشق بی باک را
غزل شمارهٔ 104 : هر تنک ظرفی ننوشد خون گرم تاک را
غزل شمارهٔ 105 : از بلندی مانع گردش شود افلاک را
غزل شمارهٔ 106 : مورم اما خوشه چین خرمن دونان نیم
غزل شمارهٔ 107 : خلق خوش چون صلح می سازد گوارا جنگ را
غزل شمارهٔ 108 : نعل در آتش نهد دیوانه من سنگ را
غزل شمارهٔ 109 : جذبه مجنون سبک سازد ز تمکین سنگ را
غزل شمارهٔ 110 : بی کسی کی خوار سازد زاده اقبال را؟
غزل شمارهٔ 111 : دامن دریای خونخوارست بالین سیل را
غزل شمارهٔ 112 : گل نزد آبی بر آتش بلبل خودکام را
غزل شمارهٔ 113 : نیست از روی زمین سیری دل خود کام را
غزل شمارهٔ 114 : نیست فرق از تن دل افسرده خودکام را
غزل شمارهٔ 115 : کرده ام بر خود گوارا تلخی دشنام را
غزل شمارهٔ 116 : نیست دلگیری ز دنیا بنده تسلیم را
غزل شمارهٔ 117 : نیست از درد غریبی چون گهر پروا مرا
غزل شمارهٔ 118 : غوطه در گل داده بود اندیشه دنیا مرا
غزل شمارهٔ 119 : از نظر یک لحظه دوری نیست محبوب مرا
غزل شمارهٔ 120 : عشق خونگرم از محبت کرده ایجاد مرا

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* دیده از دیدار خوبان برگرفتن مشکلست
* هر که ما را این نصیحت می‌کند بی‌حاصلست
شعر کامل
سعدی
* خیزید عاشقان که سوی آسمان رویم
* دیدیم این جهان را تا آن جهان رویم
شعر کامل
مولوی
* پند کسم به دل ننشیند که دل ز شوق
* پر شد چنانکه جای نماندست پند را
شعر کامل
امیرخسرو دهلوی