لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانمطلع ها
شمارهٔ 421 : با خود پرداز از منزل طرازی
شمارهٔ 422 : گر می نمی ستانی ای زاهد ریایی
شمارهٔ 423 : در حریمی که لب خود به شکرخنده گشایی
شمارهٔ 424 : بر گردن است خون دو صد کشته چون منش
شمارهٔ 425 : ماهی که عرض می دهد از فلس، مال خویش
شمارهٔ 426 : از کرم آن کس که شهرت است مرادش
شمارهٔ 427 : چون آتش است رغبت بی منتهای حرص
شمارهٔ 428 : با قد خم گشته روگردان مشو از راه حق
شمارهٔ 429 : بی فسادی نیست گر رو در صلاح آرند خلق
شمارهٔ 430 : مرو از راه به احسان خسیسانه خلق
شمارهٔ 431 : نیست از گرد مذلت متواضع را باک
شمارهٔ 432 : برات رزق ترا از زراعت ایزد پاک
شمارهٔ 433 : می کند عیب نمایان را هنرپرور کمال
شمارهٔ 434 : روزگاری شد دل افسرده دارم در بغل
شمارهٔ 435 : هر که را از سایلان ناشاد می سازد بخیل
شمارهٔ 436 : هر که از لاغری انگشت نما شد چو هلال
شمارهٔ 437 : تن گران و جان نزار و دل کباب است از طعام
شمارهٔ 438 : لازم یکدیگر افتاده است ناکامی و کام
شمارهٔ 439 : حرص کرد از دعوی فقر و فنا شرمنده ام
شمارهٔ 440 : می چکد چون شمع آتش از زبان خامه ام
شمارهٔ 441 : اشک خونین بس که زد جوش از دل دیوانه ام
شمارهٔ 442 : ناز آن لبها ز خط از قدردانی می کشم
شمارهٔ 443 : گر چه در راه سخن کرده است از سر پا قلم
شمارهٔ 444 : از خموشی ما ز دست هرزه نالان رسته ایم
شمارهٔ 445 : ما به رنجش اکتفا از تندخویان کرده ایم
شمارهٔ 446 : غم به آه از سینه افگار برمی آوریم
شمارهٔ 447 : چند دل ز اندیشه بیش و کم روزی خوریم؟
شمارهٔ 448 : بر زمین خط از خیال سرو قدی می کشیم
شمارهٔ 449 : کجا شور قیامت تلخ سازد خواب شیرینم؟
شمارهٔ 450 : ما نه امروز ز گلگشت چمن سیر شدیم

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* گل از نسرین همی‌پرسد که چون بودی در این غربت
* همی‌گوید خوشم زیرا خوشی‌ها زان دیار آمد
شعر کامل
مولوی
* نیست بی می باغ رانوری می روشن بیار
* تیره می سوزد چراغ لاله ها روغن بیار
شعر کامل
صائب تبریزی
* پیر گردیدی و کشت املت زرد نشد
* بوی کافور شنیدی و دلت سرد نشد
شعر کامل
صائب تبریزی