لینک اشتراک گذاری
کپی شد
شاه نعمت‌الله ولی_دیوانرباعی ها
رباعی شمارهٔ 121 : تا با تو توئی بود دوئی خواهد بود
رباعی شمارهٔ 122 : تا قدرت حق دری به عیسی بگشود
رباعی شمارهٔ 123 : این لطف نگر که حق به موسی بنمود
رباعی شمارهٔ 124 : انسان خوشی محققی پیش آید
رباعی شمارهٔ 125 : هستی یکیست آنکه هستی شاید
رباعی شمارهٔ 126 : عینی به ظهور عین ها بنماید
رباعی شمارهٔ 127 : بلبل مست است و بوی گل می بوید
رباعی شمارهٔ 128 : بلبل سخن از زبان گل می گوید
رباعی شمارهٔ 129 : چون یوسف باد در چمن می آید
رباعی شمارهٔ 130 : آن روز که کار وصل را ساز آید
رباعی شمارهٔ 131 : بی او ما را ظهور یارا نبود
رباعی شمارهٔ 132 : بلبل و گل رونق بستان نبود
رباعی شمارهٔ 133 : ممکن به خودیش بود و جودی نبود
رباعی شمارهٔ 134 : عینی که ظهور کرد اعیان نبود
رباعی شمارهٔ 135 : تقوی که در او اسم الهی نبود
رباعی شمارهٔ 136 : آن یار فقیر این و آنش نبود
رباعی شمارهٔ 137 : بر تخت ولایت آن ولی شاه بود
رباعی شمارهٔ 138 : کفر چو منی گزاف و آسان نبود
رباعی شمارهٔ 139 : بر تخت ولایت آن ولی شاه بود
رباعی شمارهٔ 140 : در بحر محیط هر که او غرق بود
رباعی شمارهٔ 141 : با حکمت ما نصیر طوسی چه بود
رباعی شمارهٔ 142 : رندی که ز هر دو کون یکتا گردد
رباعی شمارهٔ 143 : یاری که چو ما لطف الهی دارد
رباعی شمارهٔ 144 : دل میل به صحبت نگاری دارد
رباعی شمارهٔ 145 : بر خاک درش هر که مقامی دارد
رباعی شمارهٔ 146 : محبوب جمال خود به آدم بخشید
رباعی شمارهٔ 147 : بودش به کمال خویش بودم بخشید
رباعی شمارهٔ 148 : در هر آنی مرا عطائی بخشید
رباعی شمارهٔ 149 : یک نقطه به ذات خود هویدا گردید
رباعی شمارهٔ 150 : هر آینهٔ که در نظر می گذرد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* ادب و شرم تو را خسرو مه رویان کرد
* آفرین بر تو که شایسته صد چندینی
شعر کامل
حافظ
* آن سفرکرده که صد قافله دل همره اوست
* هر کجا هست خدایا به سلامت دارش
شعر کامل
حافظ
* دلا چندم بریزی خون ز دیده شرم دار آخر
* تو نیز ای دیده خوابی کن مراد دل بر آر آخر
شعر کامل
حافظ