لینک اشتراک گذاری
کپی شد
حزین لاهیجی_دیوانغزل های ناتمام
غزل های ناتمام شمارۀ 1 : بر رخ چه درگشاید، بیگانۀ وفا را
غزل های ناتمام شمارۀ 2 : آوارۀ عالم، نگهی، ساخته ما را
غزل های ناتمام شمارۀ 3 : دل نازک، پر از خون است و رسوا می کند ما را
غزل های ناتمام شمارۀ 4 : سرشک لاله گون، رشک گلستان می کند ما را
غزل های ناتمام شمارۀ 5 : چو شیشه بود تمنّا تن کبود، مرا
غزل های ناتمام شمارۀ 6 : سمند جلوۀ او، کرده تا غبار مرا
غزل های ناتمام شمارۀ 7 : عشق کرده ست رسا، نالۀ غمّاز مرا
غزل های ناتمام شمارۀ 8 : رفت آنکه دل به محنت، آسوده بود ما را
غزل های ناتمام شمارۀ 9 : تب و تاب دوزخ از دل نبرد بهشت ما را
غزل های ناتمام شمارۀ 10 : دادی به باد، طرّۀ عنبر سرشت را
غزل های ناتمام شمارۀ 11 : چنان افشاند چشمم، بی تو، اشک بی محابا را
غزل های ناتمام شمارۀ 12 : فکند از نظرش، چشم کینه خواه مرا
غزل های ناتمام شمارۀ 13 : شرار آتش دل، شبنم است باغ مرا
غزل های ناتمام شمارۀ 14 : می لعلی ز ساغر می کشم، تبخالۀ لب را
غزل های ناتمام شمارۀ 15 : نمی داند دل آگاه، در دنیا فراغت را
غزل های ناتمام شمارۀ 16 : سلطان همّتم، ز جهان شسته دست را
غزل های ناتمام شمارۀ 17 : مشکل که پر کند ز تهی کاسگی حزین
غزل های ناتمام شمارۀ 18 : باغ و بهار سازد، جیب و کنار خود را
غزل های ناتمام شمارۀ 19 : خوش آنکه غازه گر آیم رخ فرنگ تو را
غزل های ناتمام شمارۀ 20 : نبرده لذّت دیدار دلگشای تو را
غزل های ناتمام شمارۀ 21 : گران جان می کند، تعظیم بی جا اهل دنیا را
غزل های ناتمام شمارۀ 22 : یاسمین بنده شود چاک گریبان تو را
غزل های ناتمام شمارۀ 23 : به داغ عشق پروردم، بهار خاطر خود را
غزل های ناتمام شمارۀ 24 : تا در سخن درآرم، شیرین زبان خود را
غزل های ناتمام شمارۀ 25 : نبخشیدی به من یکبار، جام بادۀ خود را
غزل های ناتمام شمارۀ 26 : بهار خط، گل و می شد، نگاه فتنه مستش را
غزل های ناتمام شمارۀ 27 : هجوم گریۀ تلخ و خروش ناله های من
غزل های ناتمام شمارۀ 28 : کدامین دیده سازد سرمه، گرد جلوه گاهش را؟
غزل های ناتمام شمارۀ 29 : ادا سازد به خاموشی، لب او گفتگویش را
غزل های ناتمام شمارۀ 30 : ای از تو، پریشان نظری آینه ها را

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* جهان آفریننده یار منست
* سر اختر اندر کنار منست
شعر کامل
فردوسی
* قلم نشانهٔ عقل است و تیغ مایهٔ جور
* یکی چو حنظل تلخ و یکی چو شهد شهی
شعر کامل
ناصرخسرو
* هر آدمی که کشتهٔ شمشیر عشق شد
* گو غم مخور که ملک ابد خونبهای اوست
شعر کامل
سعدی