لینک اشتراک گذاری
کپی شد
حزین لاهیجی_دیوانغزل های ناتمام
غزل های ناتمام شمارۀ 331 : شد صید دلم بستۀ فتراک سواری
غزل های ناتمام شمارۀ 332 : مطرب سرود شوق به مستان چه می بری؟
غزل های ناتمام شمارۀ 333 : خزان رنگ زردم را، می نابی نشد روزی
غزل های ناتمام شمارۀ 334 : خوش آن ساعت که از فیض سحر شاداب برخیزی
غزل های ناتمام شمارۀ 335 : ای خطّ لب یار، نمایان شده باشی
غزل های ناتمام شمارۀ 336 : ز مستی، خون دل را، باده می انگاشتم روزی
غزل های ناتمام شمارۀ 337 : نوای پرده سوزم، از کجا پیدا کند گوشی؟
غزل های ناتمام شمارۀ 338 : ببین که هست لبم، بلبل بهار خطی
غزل های ناتمام شمارۀ 339 : سحاب خشک، دیگر از کجا پیدا کند اشکی؟
غزل های ناتمام شمارۀ 340 : نشد از گریۀ مستانه ساقی، دل کنم خالی
غزل های ناتمام شمارۀ 341 : دارم گل زخمی به جگر تازه و تر، های
غزل های ناتمام شمارۀ 342 : ای که بر دیدۂ اغیار خرامی داری
غزل های ناتمام شمارۀ 343 : ای برق حسن، شعله به باغ که می زنی؟
غزل های ناتمام شمارۀ 344 : گره، ز ابروی مسکین نواز وا نکنی
غزل های ناتمام شمارۀ 345 : بی داغ عشق، بر در دلها چه می روی؟
غزل های ناتمام شمارۀ 346 : ناصح، سخن چه بیهده از پند میکنی؟
غزل های ناتمام شمارۀ 347 : غم، قوت عاشق است و تو امساک می کنی
غزل های ناتمام شمارۀ 348 : ای دل، ترحّمی به گناهی نمی کنی
غزل های ناتمام شمارۀ 349 : می رود صید دلم، سخت کمانی در پی
غزل های ناتمام شمارۀ 350 : بستم چو دل به مهر تو، نامهربان شدی
غزل های ناتمام شمارۀ 351 : تا کی از عشوه، فریب دل ناکام دهی
غزل های ناتمام شمارۀ 352 : نی می دهد از اصل مقامات صدایی
غزل های ناتمام شمارۀ 353 : بنواخت نی را، لبهای نایی
غزل های ناتمام شمارۀ 354 : شکیبایی بود کار دلم، با گرمی خویی
غزل های ناتمام شمارۀ 355 : ای ناله، چند در غم دل دردسر دهی؟
غزل های ناتمام شمارۀ 356 : تلاش فکر ما را از سخن لافان چه می خواهی؟
غزل های ناتمام شمارۀ 357 : نماند از گرد غم، در سینه ام جای شکیبایی
غزل های ناتمام شمارۀ 358 : اگر نه در جهان سرچشمۀ حیوان بود معنی

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* ای شاهد افلاکی در مستی و در پاکی
* من چشم ترا مانم تو اشک مرا مانی
شعر کامل
رهی معیری
* سایه تا بازگرفتی ز چمن مرغ سحر
* آشیان در شکن طره شمشاد نکرد
شعر کامل
حافظ
* در طریق عشق خار از پا کشیدن مشکل است
* ریشه در دل می کند خاری که در پا می رود
شعر کامل
صائب تبریزی