لینک اشتراک گذاری
کپی شد
حزین لاهیجی_دیوانغزل های ناتمام
غزل های ناتمام شمارۀ 121 : در کارخانۀ دهر، چیزی به مدّعا نیست
غزل های ناتمام شمارۀ 122 : طوفان فتنه است و کسی دستگیر نیست
غزل های ناتمام شمارۀ 123 : چون شمع، بی سبب نفسم جانگداز نیست
غزل های ناتمام شمارۀ 124 : زاهد خمیده است چو چنگ و ملول نیست
غزل های ناتمام شمارۀ 125 : مستمع گر نکند فهم، غم اینم نیست
غزل های ناتمام شمارۀ 126 : مدّتی شد که درین بزم سخن سازی نیست
غزل های ناتمام شمارۀ 127 : پی برده هر که، وادی دل جلوه گاه کیست
غزل های ناتمام شمارۀ 128 : هر کوچه ز انتظار تو، تار نظاره ای ست
غزل های ناتمام شمارۀ 129 : نتوانست به موی کمر یار آویخت
غزل های ناتمام شمارۀ 130 : بی باده سیه مست، شب از یاسمن کیست؟
غزل های ناتمام شمارۀ 131 : این داغ دلفروز ندانم چراغ کیست؟
غزل های ناتمام شمارۀ 132 : دو نان، به دل زنند سنان از زبان بحث
غزل های ناتمام شمارۀ 133 : دل از یادش، در آغوش من شیدا نمی گنجد
غزل های ناتمام شمارۀ 134 : ز بی برگی، ره الفت دلم بر دوستان بندد
غزل های ناتمام شمارۀ 135 : کجا دلبستگی عاشق به حسن بی وفا دارد؟
غزل های ناتمام شمارۀ 136 : عشق در سینۀ من، لاله ستانها دارد
غزل های ناتمام شمارۀ 137 : سامان پریشان دلی اندوخته دارم
غزل های ناتمام شمارۀ 138 : آتشکده ای در جگر سوخته دارم
غزل های ناتمام شمارۀ 139 : ز بی مهریّ او، داغم چراغ مرده ای دارد
غزل های ناتمام شمارۀ 140 : شوریده سرم، طرّۀ پیچان تو دارد
غزل های ناتمام شمارۀ 141 : شکرخند دلم خواهش ز لعل می کشی دارد
غزل های ناتمام شمارۀ 142 : گزند کوکب از کژدم فزون جان را زیان دارد
غزل های ناتمام شمارۀ 143 : دگر خونابۀ دل، دیده را آلودنی دارد
غزل های ناتمام شمارۀ 144 : چه شد چون شمع محفل گر تنم فرسودنی دارد
غزل های ناتمام شمارۀ 145 : تپش سینۀ ما، بانگ درایی دارد
غزل های ناتمام شمارۀ 146 : عمر گذران، فکر مه و سال ندارد
غزل های ناتمام شمارۀ 147 : با داغ محبت، دل دیوانه نسازد
غزل های ناتمام شمارۀ 148 : شراب خون من، آن مست را مخمور می سازد
غزل های ناتمام شمارۀ 149 : مریض زهد را آن روی آتشناک می سازد
غزل های ناتمام شمارۀ 150 : ز افسانه کی به شب، مژۀ ما به هم رسد؟

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* مردم آخر همه مردند ز بیماری دل
* به امیدی که تو را بر سر بیمار آرند
شعر کامل
فروغی بسطامی
* چهره ات گل در گریبان می کند آیینه را
* طره ات سنبل به دامان می کند آیینه را
شعر کامل
صائب تبریزی
* چو خورشید برزد سر از کوهسار
* بگسترد یاقوت بر جویبار
شعر کامل
فردوسی