غزل شمارۀ 1204
1. تبارک الله ازین شکل و شیوۀ موزون
2. ترا رسد که بنازی به حُسن روزافزون
3. چو زندگانی عاشق به وصلِ معشوق است
4. یکیست فرقتِ لیلی و مردنِ مجنون
5. گمانِ صبر و سکون داشتم به خود لیکن
6. چو از تو دور فتادم چه جای صبر و سکون
7. ز جان سوختگانِ غمت برآمد دود
8. ترا چو گرد شکر خاست خط غالیه گون
9. همی فتاد ز بار غم تو خانۀ دل
10. اگر نه تیر تو بودی درین خرابه ستون
11. زنقدِ عشق چو باشد تهی خزانۀ دل
12. چه سود حشمت جمشید و گنج افریدون
13. به تیغ مهر چو آن ماه کشت جامی را
14. چه جرم بر روشِ چرخ و گردشِ گردون
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده