لینک اشتراک گذاری
کپی شد
کمال‌الدین اسماعیل_دیوانرباعی ها
رباعی شمارهٔ 361 : گفتم که ترا ماه زمین می گویند
رباعی شمارهٔ 362 : راز من و تو چو هر کسی می گویند
رباعی شمارهٔ 363 : گر زانکه ترا غم دلی روی نمود
رباعی شمارهٔ 364 : روزی دل من ز جست و جویی ناسود
رباعی شمارهٔ 365 : گل چو ز صبا حدیث رویت بشنود
رباعی شمارهٔ 366 : روزی لبم از رخ تو بوسی بر بود
رباعی شمارهٔ 367 : انگشت گزان چو دیدمش خشم آلود
رباعی شمارهٔ 368 : ای دل اگرت چه دیده بس رنج نمود
رباعی شمارهٔ 369 : تیغ تو گیاهیست که مردم درود
رباعی شمارهٔ 370 : از بهر چه لاله بر سر کرد بود
رباعی شمارهٔ 371 : خورشید اگر چه در جهان فرو برد
رباعی شمارهٔ 372 : وقتی که مرا می طرب در سر بود
رباعی شمارهٔ 373 : آسوده تنی کز تو بتیمار بود
رباعی شمارهٔ 374 : صدرا تو مکن غمز که آن غدر بود
رباعی شمارهٔ 375 : جایی که فراق آن دلفروز بود
رباعی شمارهٔ 376 : خاک طبرستان ز طرب دلکش بود
رباعی شمارهٔ 377 : چون روی ترا آیینه در پیش بود
رباعی شمارهٔ 378 : مهرت ز ستم همیشه در میغ بود
رباعی شمارهٔ 379 : معشوقه چو شاهد و باندام بود
رباعی شمارهٔ 380 : آنرا که بمردمی اشارت نبود
رباعی شمارهٔ 381 : زلف تو اگر جعد بغایت نبود
رباعی شمارهٔ 382 : از خواجه مرا اگر نوازش نبود
رباعی شمارهٔ 383 : پیش از توغم در نهان من بود
رباعی شمارهٔ 384 : دی اسب مرا گفت که نیکو نبود
رباعی شمارهٔ 385 - و قال ایضاً فی مرثیة ابنه لماهلک بالغرق : آنرا که بوصل تو پناهی نبود
رباعی شمارهٔ 386 : آن شد که مرا دل و توانایی بود
رباعی شمارهٔ 387 : جایی که چنان صید ز دامی برود
رباعی شمارهٔ 388 : وقتست که گل تاج سر انگشت شود
رباعی شمارهٔ 389 : چون باد اجل هم نفس مرد شود
رباعی شمارهٔ 390 : چون نرگس نیم خفته بیدار شود

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* دل رام دستت شد ولی بر وی میفشان آستین
* ترسم که ناگه رم دهی این مرغ دست آموز را
شعر کامل
وحشی بافقی
* چندت کنم حکایت شرح این قدر کفایت
* باقی نمی‌توان گفت الا به غمگساران
شعر کامل
سعدی
* از چو من آزاده‌ای الفت بریدن سهل نیست
* می‌رود با چشم گریان سیل از ویرانه‌ام
شعر کامل
رهی معیری