لینک اشتراک گذاری
کپی شد
کمال‌الدین اسماعیل_دیوانقصیده ها
قصیده شمارهٔ 91 - فی الّذم : دی مرا گفت دوستی که مرا
قصیده شمارهٔ 92 - فی الامیر الاسفهسلّار مؤیّدالدّین اتابک یزد : سرورا در خدمتت کردم سفر
قصیده شمارهٔ 93 - وله ایضآ یمدحه : آمدست از غم عشق تو مرا آن بر سر
قصیده شمارهٔ 94 - و قال ایضاً : بزرگا سرورا از روی انعام
قصیده شمارهٔ 95 - و قال ایضا یمدحه : ای پر شکر ز ذکر عطایت، دهان شکر
قصیده شمارهٔ 96 - وله ایصاً یمدحه : زهی بسیرت محمود در جهان مذکور
قصیده شمارهٔ 97 - وله ایضاً یمدحه : زهی چون خرد درجهان ناگزیر
قصیده شمارهٔ 98 - وله ایضاً یمدحه و یذکر الشیّب : موی سپید هست خردمند را نذیر
قصیده شمارهٔ 99 - وقال ایضاً و یلتمس الفرس : ای هنر را دولت تو دستگیر
قصیده شمارهٔ 100 - وقال ایضاً فی النصیحة : ای دل تراکه گفت بدنیا قرارگیر
قصیده شمارهٔ 101 - وقال ایضاٌ و یصف الشیب : رسول مرگ زناگه بمن رسیدفراز
قصیده شمارهٔ 102 - وقال ایضاً یمدح الصّاحب الکبیر نظام الملک : چوبخت تیرۀ من روشنی نهاد آغاز
قصیده شمارهٔ 103 - و قال ایضاً یمدحه : هزار جان مقدّس غریق نعمت و ناز
قصیده شمارهٔ 104 - وله لیضآ یمدحه : کسی که دست چپ از دست راست داند باز
قصیده شمارهٔ 105 - وقال ایضاٌفی الموعظة : چه داری ای دل؟ازاین منزل ستم برخیز
قصیده شمارهٔ 106 - و قال ایضآ یمدحه : ای هنر پروری که ذات ترا
قصیده شمارهٔ 107 - و قال ایضآ یمدح الصّدر السّعید رکن الدّین صاعد : زبان چگونه گشایم بذکر شکر و سپاس
قصیده شمارهٔ 108 - و قال ایضآ یمدح الصّدر السّعید رکن الدّین صاعد : سزد که تا جور آید ببوستان نرگس
قصیده شمارهٔ 109 - وقال ایضایمدح السلطان علاءالدنیا والدین تکش بن خوارزمشاه انارالله برهانه : ای زرایت ملک ودین درنازش ودرپرورش
قصیده شمارهٔ 110 - و قال ایضاً : بخشید خواجه دوش مرا اسب خاص خویش
قصیده شمارهٔ 111 - وقال ایضاً یمدح الامیر الکبیر السعّید ضیاء الدّین احمد بن ابی بکر البیا بانکی : درست گشت همانا شکستگّی منش
قصیده شمارهٔ 112 - وله ایضاً : نکبت دانش است دولت موش
قصیده شمارهٔ 113 - وله ایضاً : بطالع سفر کردم اندر رکاب
قصیده شمارهٔ 114 - و قال ایضاً یمدح الصدر السعید بهاء الدین عبدوس : زهی خجل ز معالیّ تو سپهر رفیع
قصیده شمارهٔ 115 - وله ایضاً فی صفة الفرس : ای ز انعام های گوناگون
قصیده شمارهٔ 116 - و قال ایضاً یمدحه : یا کریماً فاق اعلی درجات الاوصاف
قصیده شمارهٔ 117 - و قال ایضا یمدح الصّدر رکن الدّین : هرگز کسی نداد بدینسان نشان برف
قصیده شمارهٔ 118 - ایضاً له : ای کریمی که عیال کف دربار تواند
قصیده شمارهٔ 119 - و قال ایضاً : چارند گواه خواجه اسحق
قصیده شمارهٔ 120 - وله ایضاً : غلّه کامسال خواجه داد مرا

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* پیری و جوانی پی هم چون شب و روزند
* ما شب شد و روز آمد و بیدار نگشتیم
شعر کامل
سعدی
* بود از موی سفید امید بیداری مرا
* بالش پرگشت آن هم بهر خواب غفلتم
شعر کامل
صائب تبریزی
* صد بار جان بدادم وز پای درفتادم
* بار دگر بزادم چون بانگ تو شنودم
شعر کامل
مولوی