لینک اشتراک گذاری
کپی شد
مولوی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 31 : بادا مبارک در جهان سور و عروسی‌های ما
غزل شمارهٔ 32 : دیدم سحر آن شاه را بر شاهراه هل اتی
غزل شمارهٔ 33 : می ده گزافه ساقیا تا کم شود خوف و رجا
غزل شمارهٔ 34 : ای عاشقان ای عاشقان آمد گه وصل و لقا
غزل شمارهٔ 35 : ای یار ما دلدار ما ای عالم اسرار ما
غزل شمارهٔ 36 : خواجه بیا خواجه بیا خواجه دگربار بیا
غزل شمارهٔ 37 : یار مرا غار مرا عشق جگرخوار مرا
غزل شمارهٔ 38 : رستم از این نفس و هوا زنده بلا مرده بلا
غزل شمارهٔ 39 : آه که آن صدر سرا می‌ندهد بار مرا
غزل شمارهٔ 40 : طوق جنون سلسله شد باز مکن سلسله را
غزل شمارهٔ 41 : شمع جهان دوش نبد نور تو در حلقه ما
غزل شمارهٔ 42 : کار تو داری صنما قدر تو باری صنما
غزل شمارهٔ 43 : کاهل و ناداشت بدم کام درآورد مرا
غزل شمارهٔ 44 : در دو جهان لطیف و خوش همچو امیر ما کجا
غزل شمارهٔ 45 : با لب او چه خوش بود گفت و شنید و ماجرا
غزل شمارهٔ 46 : دی بنواخت یار من بنده غم رسیده را
غزل شمارهٔ 47 : ای که تو ماه آسمان ماه کجا و تو کجا
غزل شمارهٔ 48 : ماه درست را ببین کو بشکست خواب ما
غزل شمارهٔ 49 : با تو حیات و زندگی بی‌تو فنا و مردنا
غزل شمارهٔ 50 : ای بگرفته از وفا گوشه کران چرا چرا
غزل شمارهٔ 51 : گر تو ملولی ای پدر جانب یار من بیا
غزل شمارهٔ 52 : چون همه عشق روی تست جمله رضای نفس ما
غزل شمارهٔ 53 : عشق تو آورد قدح پر ز بلاها
غزل شمارهٔ 54 : از این اقبالگاه خوش مشو یک دم دلا تنها
غزل شمارهٔ 55 : شب قدر است جسم تو کز او یابند دولت‌ها
غزل شمارهٔ 56 : عطارد مشتری باید متاع آسمانی را
غزل شمارهٔ 57 : مسلمانان مسلمانان چه باید گفت یاری را
غزل شمارهٔ 58 : رسید آن شه رسید آن شه بیارایید ایوان را
غزل شمارهٔ 59 : تو از خواری همی‌نالی نمی‌بینی عنایت‌ها
غزل شمارهٔ 60 : ایا نور رخ موسی مکن اعمی صفورا را

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* چه سخن کرد به چشم و چه شکر گفت ز لب؟
* که رواج شکر و قیمت بادام برفت
شعر کامل
اوحدی
* تن آدمی شریف است به جان آدمیت
* نه همین لباس زیباست نشان آدمیت
شعر کامل
سعدی
* سخن خویش به بیگانه نمی‌یارم گفت
* گله از دوست به دشمن نه طریق ادب‌ست
شعر کامل
سعدی