لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 3751 : فسرده دل نفس خونچکان نمی دارد
غزل شمارهٔ 3752 : درین بهار به گلزار رفتنی دارد
غزل شمارهٔ 3753 : ز بیم خار خورد در لباس دایم خون
غزل شمارهٔ 3754 : عذار نوخط دلدار دیدنی دارد
غزل شمارهٔ 3755 : قدم به چشم من خاکسار نگذارد
غزل شمارهٔ 3756 : به گرد تربت روشندلان دلیر مگرد
غزل شمارهٔ 3757 : چگونه جان ز تنم هجر سینه تاب برد؟
غزل شمارهٔ 3758 : بیاض گردن او دست من ز کار برد
غزل شمارهٔ 3759 : ز زیر تیغ تغافل شکیب من جان برد
غزل شمارهٔ 3760 : تو آن نه ای که ره از خود بدر توانی برد
غزل شمارهٔ 3761 : خوش آن که چون گل ازین باغ خنده رو گذرد
غزل شمارهٔ 3762 : فروغ روی تو چون از نقاب می گذرد
غزل شمارهٔ 3763 : مرا به زخم زبان روزگار می گذرد
غزل شمارهٔ 3764 : صباح مستی و شام خمار می گذرد
غزل شمارهٔ 3765 : ترا چه غم که شب ما دراز می گذرد؟
غزل شمارهٔ 3766 : ز خط صفا لب میگون یار پیدا کرد
غزل شمارهٔ 3767 : همین نه چشم مرا روشن آن دلارا کرد
غزل شمارهٔ 3768 : ز خط صفای دگر روی یار پیدا کرد
غزل شمارهٔ 3769 : قدح به حوصله ما چه می تواند کرد؟
غزل شمارهٔ 3770 : به اهل عشق نصیحت چه می تواند کرد؟
غزل شمارهٔ 3771 : حساب زخم دل ما که می تواند کرد؟
غزل شمارهٔ 3772 : سبکروی که ز سرپا نمی تواند کرد
غزل شمارهٔ 3773 : وصال با من خونین جگر چه خواهد کرد؟
غزل شمارهٔ 3774 : دمید صبح، هوای شراب باید کرد
غزل شمارهٔ 3775 : رسید موسم گل ترک کار باید کرد
غزل شمارهٔ 3776 : ز بس که سنگ ملامت فلک به کارم کرد
غزل شمارهٔ 3777 : ز خویشتن سفری اختیار خواهم کرد
غزل شمارهٔ 3778 : نمی توان ز کرم منع باده خواران کرد
غزل شمارهٔ 3779 : شکوفه مغز شعور مرا پریشان کرد
غزل شمارهٔ 3780 : نظر بر آن رخ چون آفتاب نتوان کرد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* تا نقش خیال دوست با ماست
* ما را همه عمر خود تماشاست
شعر کامل
مولوی
* اگر آن گنج گران می‌طلبی رنج ببر
* گل مپندار که بی‌زحمت خاری باشد
شعر کامل
اوحدی
* من بر سرآنم که به زلف تو زنم دست
* تا سنبل زلف تو چه سرداشته باشد
شعر کامل
صائب تبریزی