لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانمتفرقه
شمارهٔ 421 : خالش بلای جان ز خط مشکبار شد
شمارهٔ 422 : بال و پر محیط ز موج آشکاره شد
شمارهٔ 423 : آثار عشق در دل چون سنگ من نماند
شمارهٔ 424 : گردنکشی مکن که ضعیفان به آه سرد
شمارهٔ 425 : مردم ز حد خویش برون پا نهاده اند
شمارهٔ 426 : روشندلان که آینه جان زدوده اند
شمارهٔ 427 : این ریش پروران که گرفتار شانه اند
شمارهٔ 428 : جوش سخن من بود از جذبه مردان
شمارهٔ 429 : رخسار تو با خط سیه کار چه سازد؟
شمارهٔ 430 : می بی خبر از نرگس شهلای تو ریزد
شمارهٔ 431 : از دیده حیرت زده چون آب نریزد؟
شمارهٔ 432 : در دور خط آن سیم ذقن تلخ سخن شد
شمارهٔ 433 : لب تشنه تو، سوخته ای نیست نباشد
شمارهٔ 434 : توفیق، مرا رخت به منزل نرساند
شمارهٔ 435 : ترسم که مرا عشق به مردی نرساند
شمارهٔ 436 : چون حرف زند، غنچه ز گفتار بماند
شمارهٔ 437 : جمعی که سر خویش به فتراک تو بستند
شمارهٔ 438 : کی در تن خاکی دل آگاه گذارند؟
شمارهٔ 439 : جویای تو آسودگی از مرگ نبیند
شمارهٔ 440 : تا صدق طلب خضر من آبله پا بود
شمارهٔ 441 : احوال دل خسته به اغیار مگویید
شمارهٔ 442 : (شکست حال پریشان ما چه فایده دارد؟
شمارهٔ 443 : کدام شوخ که با من سر عتاب ندارد؟
شمارهٔ 444 : عجب نباشد اگر دل ز آسمان بگریزد
شمارهٔ 445 : خراب شو که به ملک خراب باج نباشد
شمارهٔ 446 : همت عالی نظر به پست ندارد
شمارهٔ 447 : دور قدح را مه تمام ندارد
شمارهٔ 448 : ره به فروغ رخش نقاب نگیرد
شمارهٔ 449 : طالع ما عیش را غم می کند
شمارهٔ 450 : گریه ما دل به طوفان می دهد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* هر چه نه پیوند یار بود بریدیم
* وان چه نه پیمان دوست بود شکستیم
شعر کامل
سعدی
* ما به فلک بوده‌ایم یار ملک بوده‌ایم
* باز همان جا رویم جمله که آن شهر ماست
شعر کامل
مولوی
* به چه تقصیر زرم قسمت آتش گردید؟
* خنده چون گل به تهیدستی خاری نزدم
شعر کامل
صائب تبریزی