لینک اشتراک گذاری
کپی شد
کمال‌الدین اسماعیل_دیوانقطعه ها
قطعه قطعه شمارهٔ 91 - ایضا له : ای که از عدل تو هر مظلومی
قطعه قطعه شمارهٔ 92 - ایضا له : کریم طبع سخی دل کسی بود کانعام
قطعه قطعه شمارهٔ 93 - وله ایضا : همچو ابرست دست خواجه فلان
قطعه قطعه شمارهٔ 94 - و له ایضاً : ستم نوردا نزدیک شد در ایّامت
قطعه قطعه شمارهٔ 95 - ایضاً له : دل که با یادش آشنا گردد
قطعه قطعه شمارهٔ 96 - ایضا له : خواجۀ خواجگان خطیر الرّین
قطعه قطعه شمارهٔ 97 - ایضا له : خدایگان اکابر که پادشاه نجوم
قطعه قطعه شمارهٔ 98 - وله ایضا : به عمرهای چنین تیز تاز زود گذر
قطعه قطعه شمارهٔ 99 - و له ایضاً : ای بلند اختری که همت تو
قطعه قطعه شمارهٔ 100 - وله ایضا : گرچه در عقل ناپسندیده ست
قطعه قطعه شمارهٔ 101 - وله ایضا : گل باز طراوتی دگر دارد
قطعه قطعه شمارهٔ 102 - ایضا له : ای آنکه همای همّت تو
قطعه قطعه شمارهٔ 103 - وله ایضا : هجا گفتن ار چه پسندیده نبود
قطعه قطعه شمارهٔ 104 - ایضاً له : ای کریمی که نفحۀ خلقت
قطعه قطعه شمارهٔ 105 - وله ایضا : نیک درخط شده ام از قلمت
قطعه قطعه شمارهٔ 106 - وله ایضا : نکنی رای مردمی هرگز
قطعه قطعه شمارهٔ 107 - ایضاً : صدر ملّت که دعا گویی تو
قطعه قطعه شمارهٔ 108 - ایضا له : چون محرّم رسید و عاشورا
قطعه قطعه شمارهٔ 109 - ایضا له : شنیدم که مخدوم اهل هنر
قطعه قطعه شمارهٔ 110 - ایضاً له : زهی ستوده خصالی که با کفایت تو
قطعه قطعه شمارهٔ 111 - وله ایضا : اینت سردی که این زمستان کرد
قطعه قطعه شمارهٔ 112 - وله ایضا : ای سخا پیشه یی کامید مرا
قطعه قطعه شمارهٔ 113 - ایضا له فی صفة الفرس : صوفی نهاد عادت اسبم تو کّلست
قطعه قطعه شمارهٔ 114 - ایضا له : ای صدر روزگار به عهد تو روزگار
قطعه قطعه شمارهٔ 115 - جواب نامهٔ صدر صفی الدّین یزدی : به من رسید مقالی که گر بکوه رسد
قطعه قطعه شمارهٔ 116 - وله ایضا : همیشه نعمت دنیا بسوی آن یا زد
قطعه قطعه شمارهٔ 117 - وله ایضا فی الشّکایة : دل مرا چو سپهر از غمی بپردازد
قطعه قطعه شمارهٔ 118 - و له ایضاً : ای که گر لطف تو فرماندۀ ایّام شود
قطعه قطعه شمارهٔ 119 - وله ایضا : مژده ای دل که کار دیگر شد
قطعه قطعه شمارهٔ 120 - وله ایضا : می کنی دوستیّ دشمن من

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* خویش من آنست که از عشق زاد
* خوشتر از این خویش و تباریم نیست
شعر کامل
مولوی
* جفا مکن که نماند جهان و هرچه دروست
* وفا و صحبت یاران مهربان ماند
شعر کامل
سعدی
* بس که دردسر ز فریاد و فغان خود کشم
* از دهان چون ناله می خواهم زبان خود کشم
شعر کامل
جامی