لینک اشتراک گذاری
کپی شد
خاقانی_دیوانقصیده ها
شمارهٔ 91 - مطلع دوم : شه اختران زان زر افشان نماید
شمارهٔ 92 - این قصیدهٔ را در زمان کودکی در ستایش فخر الدین منوچهر بن فریدون شروان شاه سروده است : صفتی است حسن او را که به وهم در نیاید
شمارهٔ 93 - در بیان عشق و گوشه نشینی و ستایش عصمة الدین خواهر منوچهر : از همه عالم کران خواهم گزید
شمارهٔ 94 - قصیده : ایام خط فتنه به فرق جهان کشید
شمارهٔ 95 - در رثاء امام ابو عمر و اسعد : بیدقی مدح شاه می‌گوید
شمارهٔ 96 - در بیماری فرزند و تاثر از درگذشت وی گوید : حاصل عمر چه دارید خبر باز دهید
شمارهٔ 97 - در حکمت و اندرز : چشم بر پردهٔ امل منهید
شمارهٔ 98 - این قصیدهٔ را در مرثیهٔ فرزند خویش امیر رشید الدین سروده و آن را ترنم المصائب گویند : صبح گاهی سر خوناب جگر بگشایید
شمارهٔ 99 - مطلع دوم : ای نهان داشتگان موی ز سر بگشایید
شمارهٔ 100 - در ستایش ملک ارسلان مظفر : چون آه عاشقان شد صبح آتش معنبر
شمارهٔ 101 - مطلع دوم : در آبگون قفس بین طاووس آتشین پر
شمارهٔ 102 - مطلع سوم : ای کعبهٔ جهان گرد، وی زمزم رسن در
شمارهٔ 103 - مطلع چهارم : صحن ارم ندیدی در باغ شاه بنگر
شمارهٔ 104 - مطلع پنجم : ای عندلیب جان‌ها طاووس بسته زیور
شمارهٔ 105 - قصیده : در جهان کس نیست اندوه جهان کس مخور
شمارهٔ 106 - در ستایش صفوه الدین بانوی شروان شاه : ای پردهٔ معظم بانوی روزگار
شمارهٔ 107 - در ستایش ملک الوزرا زین الدین دستور عراق : صبح ز مشرق چو کرد بیرق روز آشکار
شمارهٔ 108 - مطلع دوم : بهر صبوح از درم مست در آمد نگار
شمارهٔ 109 - مطلع سوم : کرد خزان تاختن بر صف خیل بهار
شمارهٔ 110 - در ستایش علاء الدین آتسزبن محمد خوارزم شاه : هین که به میدان حسن رخش درافکند یار
شمارهٔ 111 - مطلع دوم : دست صبا برفروخت مشعلهٔ نوبهار
شمارهٔ 112 - در پند و اندرز و ستایش رکن الدین مفتی خوی و رکن الدین عالم ری و تاج الدین رازی ابن امین الدین : الصبوح الصبوح کامد کار
شمارهٔ 113 - مطلع دوم : دیده بانان این کبود حصار
شمارهٔ 114 - مطلع سوم : بخ بخ ای بخت و خه خه ای دل دار
شمارهٔ 115 - در رثاء امام عز الدین ابوعمر و اسعد : کو دلی کانده کسارم بود و بس
شمارهٔ 116 - در ستایش ملک الرسا شمس الدین محمودبن علی : صدری که قدر کان شکند گوهر سخاش
شمارهٔ 117 - این قصیدهٔ را مذکورة الاسحار خوانند و در کعبهٔ معظمه انشاد کرده و در وصف مناسک حج و تخلص به مدح ملک الوزرا جمال الدین اصفهانی نموده که تعمیر حرم کرده بود و خواص مکه این قصیدهٔ را به زر نوشتند : صبح حمایل فلکت آهیخت خنجرش
شمارهٔ 118 - مطلع دوم : سر حد بادیه است روان پاش بر سرش
شمارهٔ 119 - مطلع سوم : اینک مواقف عرفات است بنگرش
شمارهٔ 120 - مطلع چهارم : من صید آنکه کعبهٔ جان‌هاست منظرش

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* با تهیدستی قناعت کن که نی
* بینوا گردد چوپر شکر شود
شعر کامل
صائب تبریزی
* پای گستاخ منه بر در کاشانه عشق
* سر منصور بود کنگره خانه عشق
شعر کامل
صائب تبریزی
* مرا عقیق تو باید شکر چه سود کند
* مرا جمال تو باید قمر چه سود کند
شعر کامل
مولوی