لینک اشتراک گذاری
کپی شد
مولوی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 1591 : وقت آن آمد که من سوگندها را بشکنم
غزل شمارهٔ 1592 : نی تو گفتی از جفای آن جفاگر نشکنم
غزل شمارهٔ 1593 : روی نیکت بد کند من نیک را بر بد نهم
غزل شمارهٔ 1594 : ایها العشاق آتش گشته چون استاره‌ایم
غزل شمارهٔ 1595 : سر قدم کردیم و آخر سوی جیحون تاختیم
غزل شمارهٔ 1596 : چون همه یاران ما رفتند و تنها ماندیم
غزل شمارهٔ 1597 : این چه کژطبعی بود که صد هزاران غم خوریم
غزل شمارهٔ 1598 : ای خوشا روزا که ما معشوق را مهمان کنیم
غزل شمارهٔ 1599 : چون بدیدم صبح رویت در زمان برخیستم
غزل شمارهٔ 1600 : از شهنشه شمس دین من ساغری را یافتم
غزل شمارهٔ 1601 : بار دیگر از دل و از عقل و جان برخاستیم
غزل شمارهٔ 1602 : می بسازد جان و دل را بس عجایب کان صیام
غزل شمارهٔ 1603 : چونک در باغت به زیر سایه طوبیستم
غزل شمارهٔ 1604 : بده آن باده دوشین که من از نوش تو مستم
غزل شمارهٔ 1605 : بزن آن پرده نوشین که من از نوش تو مستم
غزل شمارهٔ 1606 : هله دوشت یله کردم شب دوشت یله کردم
غزل شمارهٔ 1607 : ز فلک قوت بگیرم دهن از لوت ببندم
غزل شمارهٔ 1608 : چه کسم من چه کسم من که بسی وسوسه مندم
غزل شمارهٔ 1609 : چو یکی ساغر مردی ز خم یار برآرم
غزل شمارهٔ 1610 : منم آن عاشق عشقت که جز این کار ندارم
غزل شمارهٔ 1611 : مکن ای دوست غریبم سر سودای تو دارم
غزل شمارهٔ 1612 : منم آن کس که نبینم بزنم فاخته گیرم
غزل شمارهٔ 1613 : به خدا کز غم عشقت نگریزم نگریزم
غزل شمارهٔ 1614 : بزن آن پرده دوشین که من امروز خموشم
غزل شمارهٔ 1615 : من اگر دست زنانم نه من از دست زنانم
غزل شمارهٔ 1616 : ز یکی پسته دهانی صنمی بسته دهانم
غزل شمارهٔ 1617 : بت بی‌نقش و نگارم جز تو یار ندارم
غزل شمارهٔ 1618 : علم عشق برآمد برهانم ز زحیرم
غزل شمارهٔ 1619 : تو گواه باش خواجه که ز توبه توبه کردم
غزل شمارهٔ 1620 : هوسی است در سر من که سر بشر ندارم

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* جهان آفریننده یار منست
* دل و تیغ و بازو حصار منست
شعر کامل
فردوسی
* وان قطرهٔ باران که برافتد به سمنبرگ
* چون نقطه سفیداب بود از بر طومار
شعر کامل
منوچهری
* عاشق خود گر کشی بجرم محبت
* بیشتر از من کس این گناه ندارد
شعر کامل
کمال خجندی