لینک اشتراک گذاری
کپی شد
ملا هادی سبزواری_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 61 : چون دست قضا رشته اعمار برشت
غزل شمارهٔ 62 : زیبی که بشکل هرنگار است
غزل شمارهٔ 63 : جام جم مظهر اعظم دل درویشان است
غزل شمارهٔ 64 : ساقی قدحی در ده تقریب و تعلل چیست
غزل شمارهٔ 65 : ای نقش چکل چوگل محدث
غزل شمارهٔ 66 : دل را به تمنّا ز تو دیدار و دگر هیچ
غزل شمارهٔ 67 : جستهام شیرین سخن یاری فصیح
غزل شمارهٔ 68 : دل و دین می کنی یغما بدین رخ
غزل شمارهٔ 69 : تا کی ز غمت ناله و فریاد توان کرد
غزل شمارهٔ 70 : ترادوشینه بر لب جام و غیر اندر مقابل بود
غزل شمارهٔ 71 : تا بکی یار بکام دگران خواهد بود
غزل شمارهٔ 72 : مستانه بیرون تاخته تا عقل و دین یغما کند
غزل شمارهٔ 73 : دل خود تنگ ز غنچه دهنی باید ساخت
غزل شمارهٔ 74 : تشنهٔ نوش لبت چشمهٔ حیوان چکند
غزل شمارهٔ 75 : آنشوخ که با ما بسر کینه وری بود
غزل شمارهٔ 76 : گر راندیم ز بزم و شدی همنشین غیر
غزل شمارهٔ 77 : به محفلی که تو ای چون منی که راه دهد
غزل شمارهٔ 78 : زمین خوردازمیش دُردی چوچشمش پرخماری شد
غزل شمارهٔ 79 : که انداین کاروان یارب چه کس میرفت و میآمد
غزل شمارهٔ 80 : حسن رخی کان تراست ماه ندارد
غزل شمارهٔ 81 : به این لطافت و رو تازه ارغوان نشود
غزل شمارهٔ 82 : دل بشد از دست یاران فکر درمانش کنید
غزل شمارهٔ 83 : جهان گیرئی کز سیاهی برآید
غزل شمارهٔ 84 : پارسایان ریائی ز هوا بنشینند
غزل شمارهٔ 85 : بمن گر یک نظر آن ماه زیبا منظر اندازد
غزل شمارهٔ 86 : خورد چشم سیهت خون مسلمانی چند
غزل شمارهٔ 87 : ما ز میخانه عشقیم گدایانی چند
غزل شمارهٔ 88 : یار با ما بیوفائی میکند
غزل شمارهٔ 89 : گل رنگ نگار ما ندارد
غزل شمارهٔ 90 : گر آسمان دو سه روزی بمدعا گردد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* طی نگشته روزگار کودکی پیری رسید
* از کتاب عمر ما فصل شباب افتاده است
شعر کامل
رهی معیری
* شوخی مکن ای پیر که هر موی سفیدی
* شمشیر زبانی است برای ادب تو
شعر کامل
صائب تبریزی
* پسته را با دهن تنگ تو نسبت کردم
* رفت در خنده ز شادی مگرش باور کرد
شعر کامل
خواجوی کرمانی