لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 4111 : از روی درد هر که ز دل آه می کشد
غزل شمارهٔ 4112 : از هیچ کس سپهر خجالت نمی کشد
غزل شمارهٔ 4113 : از سرگذشته سربه گریبان نمی کشد
غزل شمارهٔ 4114 : چون غنچه هر که سربه گریبان نمی کشد
غزل شمارهٔ 4115 : یک دل ز ناوک مژه او رها نشد
غزل شمارهٔ 4116 : خط ترا که دید که زیر و زبر نشد
غزل شمارهٔ 4117 : چون چشم خوابناک که شوخی ازو چکد
غزل شمارهٔ 4118 : شرم از نگاه آن گل سیراب می چکد
غزل شمارهٔ 4119 : از جلوه تو برگ ز پیوند بگسلد
غزل شمارهٔ 4120 : ساقی به یک پیاله که وقت سحر رساند
غزل شمارهٔ 4121 : دل را کجا به زلف رسا می توان رساند
غزل شمارهٔ 4122 : طی شد زمان پیری ودل داغدار ماند
غزل شمارهٔ 4123 : از همت بلند اثر در جهان نماند
غزل شمارهٔ 4124 : نه آسمان سبو کش میخانه تواند
غزل شمارهٔ 4125 : جمعی که دل به طره طرار بسته اند
غزل شمارهٔ 4126 : خوبان دلم به زلف گرهگیر بسته اند
غزل شمارهٔ 4127 : آنان که دل به معنی بیگانه بسته اند
غزل شمارهٔ 4128 : مستان چو غنچه بند قبا را نبسته اند
غزل شمارهٔ 4129 : در کوی عشق بر رخ کس در نبسته اند
غزل شمارهٔ 4130 : روی ترا به آتش دلها برشته اند
غزل شمارهٔ 4131 : مردان ز جان خویش نه آسان گذشته اند
غزل شمارهٔ 4132 : دلهاکه جا به زلف معنبر گرفته اند
غزل شمارهٔ 4133 : هوش از نظر به نرگس مستم گرفته اند
غزل شمارهٔ 4134 : جمعی که هوش خود به می ناب داده اند
غزل شمارهٔ 4135 : جمعی که بوسه بر قدم دار داده اند
غزل شمارهٔ 4136 : آنان که دل به عقل خدا دور داده اند
غزل شمارهٔ 4137 : عیش جهان به رند می آشام داده اند
غزل شمارهٔ 4138 : هرگز عنان رشته به گوهر نداده اند
غزل شمارهٔ 4139 : جمعی که بار درد تو بر دل نهاده اند
غزل شمارهٔ 4140 : جمعی که ره به چشم و دل سیر برده اند

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* گر من آلوده دامنم چه عجب
* همه عالم گواه عصمت اوست
شعر کامل
حافظ
* در چمن چون از خمار باده گردم بی قرار
* تاک از دست نوازش می دهد تسکین مرا
شعر کامل
صائب تبریزی
* گر چه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید
* هیچ راهی نیست کان را نیست پایان غم مخور
شعر کامل
حافظ