لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 5821 : چون شمع چند من به زبان گفتگو کنم؟
غزل شمارهٔ 5822 : آغاز خط مفارقت از یار می کنم
غزل شمارهٔ 5823 : روزی که چشم بر رخ او باز می کنم
غزل شمارهٔ 5824 : دل را جلا به دیده نمناک می کنم
غزل شمارهٔ 5825 : لب چون صدف به آب گهر تر نمی کنم
غزل شمارهٔ 5826 : نزدیک من میا که ز خود دور می شوم
غزل شمارهٔ 5827 : نتوان گرفت روزی هم از دهان هم
غزل شمارهٔ 5828 : می می کشند لاله عذاران ز روی هم
غزل شمارهٔ 5829 : تا چند پیر میکده را درد سر دهم؟
غزل شمارهٔ 5830 : سنجد کسی که باده و تریاک را به هم
غزل شمارهٔ 5831 : کاری مکن که رو به در آسمان نهم
غزل شمارهٔ 5832 : دست طمع ز مایده چرخ شسته ایم
غزل شمارهٔ 5833 : از دست رفت فرصت و ما پا شکسته ایم
غزل شمارهٔ 5834 : عمری است ما لب از طمع خام بسته ایم
غزل شمارهٔ 5835 : طومار عمر طی شد و غافل نشسته ایم
غزل شمارهٔ 5836 : خندان به زیر تیغ تغافل نشسته ایم
غزل شمارهٔ 5837 : خرسند با هزار تمنی نشسته ایم
غزل شمارهٔ 5838 : ما از امیدها همه یکجا گذشته ایم
غزل شمارهٔ 5839 : این سطرهای آه که هر جا نوشته ایم
غزل شمارهٔ 5840 : جا در سیاه خانه سودا گرفته ایم
غزل شمارهٔ 5841 : از زلف یار رنگ دگر برگرفته ایم
غزل شمارهٔ 5842 : ما شمع را به شهپر خود، سر گرفته ایم
غزل شمارهٔ 5843 : یک عمر پشت دست به دندان گرفته ایم
غزل شمارهٔ 5844 : ما هوش خود به باده گلرنگ داده ایم
غزل شمارهٔ 5845 : ما نقض دلپذیر ورقهای ساده ایم
غزل شمارهٔ 5846 : هر چند همچو ذره محقر فتاده ایم
غزل شمارهٔ 5847 : ما نام خود ز صفحه دلها سترده ایم
غزل شمارهٔ 5848 : ما توبه را به طاعت پیمانه برده ایم
غزل شمارهٔ 5849 : خورشید داغ گوهر عالم فروز ماست
غزل شمارهٔ 5850 : ما خیر باد لذت پرواز کرده ایم

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* روشنی روز تویی شادی غم سوز تویی
* ماه شب افروز تویی ابر شکربار بیا
شعر کامل
مولوی
* جهان آفریننده یار منست
* دل و تیغ و بازو حصار منست
شعر کامل
فردوسی
* همه دانش ما به بیچارگیست
* به بیچارگان بر بباید گریست
شعر کامل
فردوسی