لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 991 : هر نفس دولت طلبکار مقام دیگرست
غزل شمارهٔ 992 : حسن بالادست را هر روزشان دیگرست
غزل شمارهٔ 993 : هر نگاه حسرت عشاق آه دیگرست
غزل شمارهٔ 994 : عشق را بی دست و پایی دست و پای دیگرست
غزل شمارهٔ 995 : ای نگه مشق شنا در چشم خونپالا بس است
غزل شمارهٔ 996 : نوخطی از تازه رویان جهان ما را بس است
غزل شمارهٔ 997 : خاکساری پشتبان ویرانه ما را بس است
غزل شمارهٔ 998 : تلخی عالم شراب خوشگوار ما بس است
غزل شمارهٔ 999 : چار دیوار قفس عشرت سرای ما بس است
غزل شمارهٔ 1000 : شاهد مستوری گل قطره شبنم بس است
غزل شمارهٔ 1001 : گوش گیران قفس را نکهت گلشن بس است
غزل شمارهٔ 1002 : باده مرد افکن من معنی روشن بس است
غزل شمارهٔ 1003 : مهر لب غماز را دامان پاک من بس است
غزل شمارهٔ 1004 : گر نباشد در نظر لیلی مرا هامون بس است
غزل شمارهٔ 1005 : مزد دست و تیغ قاتل چشم قربانی بس است
غزل شمارهٔ 1006 : گردش پرگار ما را حلقه مویی بس است
غزل شمارهٔ 1007 : گر چه در دفع کدورت هر نوایی دلکش است
غزل شمارهٔ 1008 : جان روشن را جهان در چشم بینا آتش است
غزل شمارهٔ 1009 : پرده شرم و حیا را باده ناب آتش است
غزل شمارهٔ 1010 : هر که چون پروانه بی باک، مست آتش است
غزل شمارهٔ 1011 : شهپر پروانه ما را جلا در آتش است
غزل شمارهٔ 1012 : با کمال احتیاج از خلق استغنا خوش است
غزل شمارهٔ 1013 : گر نباشد حسن معنی، خط زیبا هم خوش است
غزل شمارهٔ 1014 : از زمین آرامش و از آسمان جولان خوش است
غزل شمارهٔ 1015 : عاجزی از عاشق، از معشوق طنازی خوش است
غزل شمارهٔ 1016 : هر که شد با درد قانع از مداوا فارغ است
غزل شمارهٔ 1017 : از پریشان خاطری دلهای حیران فارغ است
غزل شمارهٔ 1018 : شاخ گل را از سراپا چهره تنها نازک است
غزل شمارهٔ 1019 : در دل هر کس بود درد طلب در منزل است
غزل شمارهٔ 1020 : این ز همت خالی و آن از طبع پر می شود

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* ای رشک ماه و مشتری با ما و پنهان چون پری
* خوش خوش کشانم می‌بری آخر نگویی تا کجا
شعر کامل
مولوی
* خرمن گل بود و شد از مرگ شاخ زعفران
* صد گلستان بیش ارزد زعفران عاشقان
شعر کامل
مولوی
* هر چند که گردید چو کافور مرا موی
* دل سرد نگردید ز دنیا سرمویی
شعر کامل
صائب تبریزی