لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 1621 : سرو بالای تو از آب روانی برداشت
غزل شمارهٔ 1622 : دل صد چاک اگر دست ز تن برمی داشت
غزل شمارهٔ 1623 : اگر آیینه دل نور و صفایی می داشت
غزل شمارهٔ 1624 : دار ازان چوب به پیش ره منصور گذاشت
غزل شمارهٔ 1625 : رنگ در روی شراب آن لب میگون نگذاشت
غزل شمارهٔ 1626 : پشت آیینه بود پرده مستوری زشت
غزل شمارهٔ 1627 : شب که بر انجمن آن شعله سیراب گذشت
غزل شمارهٔ 1628 : دل ازان زلف چلیپا نتوانست گذشت
غزل شمارهٔ 1629 : باید آهسته ز پیران جهان دیده گذشت
غزل شمارهٔ 1630 : از سر خرده جان، سخت دلیرانه گذشت
غزل شمارهٔ 1631 : خط به گرد لب میگون تو چون ساغر گشت
غزل شمارهٔ 1632 : این چه حرف است که در عالم بالاست بهشت؟
غزل شمارهٔ 1633 : چشم ازان حسن به سامان چه تواند دریافت؟
غزل شمارهٔ 1634 : هر که باریک شد از فکر، توانایی یافت
غزل شمارهٔ 1635 : خم چو گردد قد افراخته می باید رفت
غزل شمارهٔ 1636 : اوست سرور که کلاه و کمر از یادش رفت
غزل شمارهٔ 1637 : هر که آمد به جهان دست به دامان زد و رفت
غزل شمارهٔ 1638 : از هوس گر تو به دنبال هواخواهی رفت
غزل شمارهٔ 1639 : ناز بیماری ازان چشم گرانخواب گرفت
غزل شمارهٔ 1640 : پرده از راز من گوشه نشین ساز گرفت
غزل شمارهٔ 1641 : بر روی تو صفا از خط شبرنگ گرفت
غزل شمارهٔ 1642 : لب لعل تو ز خون دل من جام گرفت
غزل شمارهٔ 1643 : هر که از اهل جهان گوشه عزلت نگرفت
غزل شمارهٔ 1644 : خیال آب مرا در سرابها انداخت
غزل شمارهٔ 1645 : که این نمک ز تبسم در آتشم انداخت؟
غزل شمارهٔ 1646 : بنفشه پیش خطت قفل بر زبان انداخت
غزل شمارهٔ 1647 : ز شرم در حرم وصل جان محرم سوخت
غزل شمارهٔ 1648 : عبیر زلف به جیب صبا نباید ریخت
غزل شمارهٔ 1649 : فروغ روی تو برقی به خرمن گل ریخت
غزل شمارهٔ 1650 : بتان که صید به نیرنگ می نمایندت

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* ز خاکیم و باید شدن زیر خاک
* همه جای ترسست و تیمار و باک
شعر کامل
فردوسی
* به گوش هوش نیوش از من و به عشرت کوش
* که این سخن سحر از هاتفم به گوش آمد
شعر کامل
حافظ
* بلبل از فیض گل آموخت سخن ور نه نبود
* این همه قول و غزل تعبیه در منقارش
شعر کامل
حافظ