لینک اشتراک گذاری
کپی شد
سنایی_دیوانقصیده ها
قصیدهٔ شمارهٔ 181 - در مدح تاج‌الدین ابوالفتح اصفهانی : ای پدیدار آمده همچون پری با دلبری
قصیدهٔ شمارهٔ 182 - در مدح خواجه عمید ابراهیم بی علی بن ابراهیم مستوفی : شیفته کرد مرا هندوکی همچو پری
قصیدهٔ شمارهٔ 183 - در مدح بهرامشاه : گرد رخت صف زده لشکر دیو و پری
قصیدهٔ شمارهٔ 184 : ای دل ار خواهی که یابی رستگاری آن سری
قصیدهٔ شمارهٔ 185 - این قصیدهٔ غرا از زادهٔ سرخس است : ای سنایی بی کله شو گرت باید سروری
قصیدهٔ شمارهٔ 186 - در مدح شرف الملک امیر زنگی محسن : با چشم چو بحرم ز گهر خنده نگاری
قصیدهٔ شمارهٔ 187 : ای سنایی چند لاف از خواجه و مهتر زنی
قصیدهٔ شمارهٔ 188 : عشق تو بربود ز من مایهٔ مایی و منی
قصیدهٔ شمارهٔ 189 : ای اصل تو ز خاک سیاه و تن از منی
قصیدهٔ شمارهٔ 190 - دریغا کو مسلمانی : مسلمانان مسلمانان مسلمانی مسلمانی
قصیدهٔ شمارهٔ 191 : بمیر ای حکیم از چنین زندگانی
قصیدهٔ شمارهٔ 192 - در نکوهش بزرگان زمان و مدح بونصر احمد سعید : تا کی این لاف در سخن رانی
قصیدهٔ شمارهٔ 193 - توصیف روح در بدن : شگفت آید مرا بر دل ازین زندان سلطانی
قصیدهٔ شمارهٔ 194 - در مدح ابوبکربن محمد : ای کس به سزا وصف تو ناکرده بیانی
قصیدهٔ شمارهٔ 195 : از خانه برون رفتم من دوش به نادانی
قصیدهٔ شمارهٔ 196 : زیر دام عشوه تا چند ای سنایی دم زنی
قصیدهٔ شمارهٔ 197 : بیا تا اهل معنی را درین عالم به غم بینی
قصیدهٔ شمارهٔ 198 : دلا تا کی درین زندان فریب این و آن بینی
قصیدهٔ شمارهٔ 199 - در جواب شعر فضل بن یحیی و عذرخواهی از رفتن و منع صاعد از آمدن : فضل یحیاست بر ضعیف و قوی
قصیدهٔ شمارهٔ 200 - در مدح بهرامشاه : نه از اینجا نه از آنجا دل من برد مهی
قصیدهٔ شمارهٔ 201 - در مدح بهرامشاه : چرا چو روز بهار ای نگار خرگاهی
قصیدهٔ شمارهٔ 202 - در مدح خواجه ابو یعقوب یوسف‌بن احمد : ای بنده به درگاه من آنگاه بر آیی
قصیدهٔ شمارهٔ 203 - این چند بین را فضل بن یحیی بن صاعد هروی به سنایی فرستاد و در آن درخواست دیدار کرد : هستی به حقیقت ای سنایی
قصیدهٔ شمارهٔ 204 : ای خواجه ترا در دل اگر هست صفایی

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* مریض مصلحت خویش را نمی داند
* به تلخ و شور طبیب زمانه قانع باش
شعر کامل
صائب تبریزی
* چو سوفارش آمد بپهنای گوش
* ز شاخ گوزنان برآمد خروش
شعر کامل
فردوسی
* غلام نرگس مست تو تاجدارانند
* خراب باده لعل تو هوشیارانند
شعر کامل
حافظ