لینک اشتراک گذاری
کپی شد
امیرخسرو دهلوی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 151 : منم امروز و صد تیمار در دست
غزل شمارهٔ 152 : صبا، گردی ازان زلف دو تا خاست
غزل شمارهٔ 153 : گل امشب آخر شب مست برخاست
غزل شمارهٔ 154 : نسیما، آن گل شبگیر چونست
غزل شمارهٔ 155 : من و شب زندگانی من اینست
غزل شمارهٔ 156 : به هر بیتی که وصف آن رخانست
غزل شمارهٔ 157 : بیا کز رفتنت جانم خرابست
غزل شمارهٔ 158 : مرا داغ تو بر جان یادگارست
غزل شمارهٔ 159 : مرا از روی خوبان، قبله پیش است
غزل شمارهٔ 160 : مرا در سر هوای نازنینی ست
غزل شمارهٔ 161 : نگارا، روز عیش و شادمانیست
غزل شمارهٔ 162 : ندانستم که اهلیت گناهست
غزل شمارهٔ 163 : بیا ساقی که ایام بهار است
غزل شمارهٔ 164 : نگویم در تو عیبی، ای پسر، هست
غزل شمارهٔ 165 : دلم زو شب حدیث ناز می گفت
غزل شمارهٔ 166 : جفا کز وی برین جان زبون رفت
غزل شمارهٔ 167 : تماشا گاه جانها شد خیالت
غزل شمارهٔ 168 : بیا، ای دیده شهری به سویت
غزل شمارهٔ 169 : دریاب که جان خراب گشته ست
غزل شمارهٔ 170 : بازش هوس شکار برخواست
غزل شمارهٔ 171 : خط کز لب آن پسر دمیده ست
غزل شمارهٔ 172 : عشق تو بلای جان بسندست
غزل شمارهٔ 173 : ما را دل زار مستمند است
غزل شمارهٔ 174 : چشمم که بر روی تو فتاده ست
غزل شمارهٔ 175 : آنجاست دل من و هم آنجاست
غزل شمارهٔ 176 : زلف تو هنوز تابدار است
غزل شمارهٔ 177 : چشمت که میان خواب نازست
غزل شمارهٔ 178 : یک موی ترا هزار دام است
غزل شمارهٔ 179 : زلف سیه تو مشک چین است
غزل شمارهٔ 180 : می نوش که دور شادمانیست

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* همای گو مفکن سایه شرف هرگز
* در آن دیار که طوطی کم از زغن باشد
شعر کامل
حافظ
* برین گونه گردد سراسر سخن
* شود سست نیرو چو گردد کهن
شعر کامل
فردوسی
* بکوشیم وز کوشش ما چه سود
* کز آغاز بود آنچ بایست بود
شعر کامل
فردوسی