لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 3901 : سزد که خرده جان را کند نثار سپند
غزل شمارهٔ 3902 : چه دیده است در آن آتشین عذار سپند
غزل شمارهٔ 3903 : فسردگان که طلسم وجود نشکستند
غزل شمارهٔ 3904 : خوش آن کسان که دردل برآرزو بستند
غزل شمارهٔ 3905 : سحر که چهره خورشید را به خون شستند
غزل شمارهٔ 3906 : هزار نقش مخالف به کار ما کردند
غزل شمارهٔ 3907 : سبکروان که طلبکار یار می گردند
غزل شمارهٔ 3908 : اگر ز چهره داغم نقاب بردارند
غزل شمارهٔ 3909 : کسان که جانب هم را نگه می دارند
غزل شمارهٔ 3910 : سمنبران که به لب آبدار چون گهرند
غزل شمارهٔ 3911 : به بحر چون صدف آنان که گوش هوش برند
غزل شمارهٔ 3912 : سبکروان ز غم روزگار بیخبرند
غزل شمارهٔ 3913 : خوش آن گروه که مست بیان یکدیگرند
غزل شمارهٔ 3914 : مرا اگر چه کم از خاک راه می گیرند
غزل شمارهٔ 3915 : سخنوران که درین بوستان نوا سازند
غزل شمارهٔ 3916 : خوش آن گروه که تن راز عشق جان سازند
غزل شمارهٔ 3917 : درین ریاض دلی را که آب می سازند
غزل شمارهٔ 3918 : چو حلقه بر در دل شوق اصفهان بزند
غزل شمارهٔ 3919 : چرا به خلدبرین از خدا شوی خرسند
غزل شمارهٔ 3920 : ز خود برآمدگان رستگار می باشند
غزل شمارهٔ 3921 : در آن مقام که شاهی به هر گدا بخشند
غزل شمارهٔ 3922 : ترا ز عالم عبرت اگر نظر بخشند
غزل شمارهٔ 3923 : چه نعمتی است به من قرب آن دهن بخشند
غزل شمارهٔ 3924 : چگونه باده عرفان جماعتی نوشند
غزل شمارهٔ 3925 : بتان که خون شهیدان چو آب می نوشند
غزل شمارهٔ 3926 : دلی که آتش روی تواش کباب کند
غزل شمارهٔ 3927 : چو در پیاله رنجش می عتاب کند
غزل شمارهٔ 3928 : ز درد چهره محال است مرد زرد کند
غزل شمارهٔ 3929 : فغان چه با دل سنگین آن نگار کند
غزل شمارهٔ 3930 : چو عشق دشمن جان شد حذر چه کار کند

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* به ماه مصر ز یک پیرهن مضایقه کرد
* چه چشمداشت دگر از وطن بود ما را
شعر کامل
صائب تبریزی
* حافظ شراب و شاهد و رندی نه وضع توست
* فی الجمله می‌کنی و فرو می‌گذارمت
شعر کامل
حافظ
* بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه بان دارد
* بهار عارضش خطی به خون ارغوان دارد
شعر کامل
حافظ