لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 1891 : پیش کسی که درد به درمان برابرست
غزل شمارهٔ 1892 : با آب خضر آن خط شبگون برابرست
غزل شمارهٔ 1893 : وحدت سرای دل به جهانی برابرست
غزل شمارهٔ 1894 : بیم و امید در دل اهل جهان پرست
غزل شمارهٔ 1895 : با ما یکی است هر که ز مردم جداترست
غزل شمارهٔ 1896 : از شادی جهان غم دلدار خوشترست
غزل شمارهٔ 1897 : عشق گهرشناس به دیوانه خوشترست
غزل شمارهٔ 1898 : جانهای آرمیده ز مردم رمانترست
غزل شمارهٔ 1899 : خط را به دور عارض او شان دیگرست
غزل شمارهٔ 1900 : آیینه دار روی تو شرم و حیا بس است
غزل شمارهٔ 1901 : خشتی مرا ز کوی تو در زیر بس است
غزل شمارهٔ 1902 : رخساره ترا ز عرق دیده بان بس است
غزل شمارهٔ 1903 : صبح امید من نفس سرد من بس است
غزل شمارهٔ 1904 : زلف کج تو سلسله جنبان آتش است
غزل شمارهٔ 1905 : باغ و بهار چشم پر آب من آتش است
غزل شمارهٔ 1906 : با قرب یار رشته جان در کشاکش است
غزل شمارهٔ 1907 : از پیر گوشه گیری وسیر از جوان خوش است
غزل شمارهٔ 1908 : نقشم به باد داد، نگار اینچنین خوش است
غزل شمارهٔ 1909 : ای دل تصور کمر یار نازک است
غزل شمارهٔ 1910 : ترک خودی مراد ز قطع مراحل است
غزل شمارهٔ 1911 : روی تو برق خرمن آسایش دل است
غزل شمارهٔ 1912 : آب حیات شبنم آن روی چون گل است
غزل شمارهٔ 1913 : شاخی که چار فصل پر از میوه و گل است
غزل شمارهٔ 1914 : کام از تو هر که یافت سلیمان عالم است
غزل شمارهٔ 1915 : نقد نشاط در دل گنجینه خم است
غزل شمارهٔ 1916 : عرش بلند مرتبه بنیان آدم است
غزل شمارهٔ 1917 : ای روح، سیر عالم امکان چه لازم است؟
غزل شمارهٔ 1918 : در زیر تیغ یار که سرها در او گم است
غزل شمارهٔ 1919 : هر چند چشم مست تو هشیار عالم است
غزل شمارهٔ 1920 : هر نقش دلکشی که بر ایوان عالم است

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* مانند لاله، سوخته نانی است روزیم
* آن هم فلک به خون جگر می دهد مرا
شعر کامل
صائب تبریزی
* ره نیکمردان آزاده گیر
* چو استاده‌ای دست افتاده‌گیر
شعر کامل
سعدی
* صاف چون آیینه می باید شدن با خوب و زشت
* هیچ چیز از هیچ کس در دل نمی باید گرفت
شعر کامل
صائب تبریزی