لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 2581 : آه افسوس از دل خونگرم ما گردد بلند
غزل شمارهٔ 2582 : برق ما نگذاشت دود از خار و خس گردد بلند
غزل شمارهٔ 2583 : خنده چون زان غنچه مستور می گردد بلند
غزل شمارهٔ 2584 : حرف آن زلف از دل دیوانه ما شد بلند
غزل شمارهٔ 2585 : نور شمع طور کی گردد زهر محفل بلند؟
غزل شمارهٔ 2586 : گوشه گیران در سخاوت بی نظیر عالمند
غزل شمارهٔ 2587 : هر کجا باشند رنگین فطرتان در گلشنند
غزل شمارهٔ 2588 : خام دستانی که پشت پا به دنیا می زنند
غزل شمارهٔ 2589 : با کمند زلف، خوبان بر صف دل می زنند
غزل شمارهٔ 2590 : هر که خود را بشکند در دیده هایش جا کنند
غزل شمارهٔ 2591 : با دهان تلخ، ناکامی که خرسندش کنند
غزل شمارهٔ 2592 : نقش پردازان میسر نیست تصویرش کنند
غزل شمارهٔ 2593 : کی به هر چشمی نظربازان تماشایش کنند؟
غزل شمارهٔ 2594 : من نه آن دریای پرشورم که خس پوشم کنند
غزل شمارهٔ 2595 : کو جنون تا خاک بازیگاه طفلانم کنند
غزل شمارهٔ 2596 : غنچه خسبانی که از زانوی خود بالین کنند
غزل شمارهٔ 2597 : هر کجا خوبان چراغ دلبری بر می کنند
غزل شمارهٔ 2598 : نیستم غمگین که خالی چون کدویم می کنند
غزل شمارهٔ 2599 : سالکان خودنما قطع بیابان می کنند
غزل شمارهٔ 2600 : رهنوردانی که چون خورشید تنها می روند
غزل شمارهٔ 2601 : گوشه گیران کامیاب از عالم بالا شوند
غزل شمارهٔ 2602 : بی زبان جمعی که از حیرت چو ماهی می شوند
غزل شمارهٔ 2603 : کی به کوشش عاقلان را نشأه سودا دهند؟
غزل شمارهٔ 2604 : در گذر از گفتگو تا ساغر هوشت دهند
غزل شمارهٔ 2605 : کی به ارباب تجرد مال دنیا می دهند؟
غزل شمارهٔ 2606 : گر چنین خوبان صلای جام الفت می دهند
غزل شمارهٔ 2607 : داغ ناسور مرا گر بر دل صحرا نهند
غزل شمارهٔ 2608 : منکران چون دیده شرم و حیا بر هم نهند
غزل شمارهٔ 2609 : اهل همت خرده خود پیش درویشان نهند
غزل شمارهٔ 2610 : بر دل بی آرزو زندان تن صحرا بود

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* همه دانش ما به بیچارگیست
* به بیچارگان بر بباید گریست
شعر کامل
فردوسی
* گه میان چشم نیلوفر زبانه بر زند
* گاه دودش گرد او چون برگ نیلوفر شود
شعر کامل
فرخی سیستانی
* یعقوب وار وااسفاها همی‌زنم
* دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوست
شعر کامل
مولوی