لینک اشتراک گذاری
کپی شد
قدسی مشهدی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 151 : قضا ز خانه چو رختم بر آستانه نهاد
غزل شمارهٔ 152 : خلاصی‌ام ز کمند تو در ضمیر مباد
غزل شمارهٔ 153 : از چشمه‌سار چشمم از بس که نم برآید
غزل شمارهٔ 154 : نگاهم از فروغ عارضت در چشم تر سوزد
غزل شمارهٔ 155 : باز از مرغان دلم حرف سمندر می‌زند
غزل شمارهٔ 156 : جوش می‌ام چو خم به خروش آشنا نکرد
غزل شمارهٔ 157 : به هیچ، ناخن ما را کی اعتبار کند؟
غزل شمارهٔ 158 : از کینه هیچ‌کس گر هم بر جبین ندید
غزل شمارهٔ 159 : فلک ز کین به مه فتنه‌جوی من ماند
غزل شمارهٔ 160 : کنعانی ما را غم یعقوب نباشد
غزل شمارهٔ 161 : تا لبت را میل سوی باده و پیمانه شد
غزل شمارهٔ 162 : در جلوه‌گری چون تو کسی یاد ندارد
غزل شمارهٔ 163 : به کف عاشق چو گل، خون دل خود را نگه دارد
غزل شمارهٔ 164 : دگر چراغ که در طور حسن روشن شد؟
غزل شمارهٔ 165 : مرا عشق تو گاهی پرورد دل، گاه جان سوزد
غزل شمارهٔ 166 : دل داشت ز بخت سیه امید، غلط کرد
غزل شمارهٔ 167 : غنچه بی لعل تو زندانی گلشن باشد
غزل شمارهٔ 168 : کی غم دهر خراب می نابم دارد؟
غزل شمارهٔ 169 : شمع وصلت هرکه را شب خانه روشن می‌کند
غزل شمارهٔ 170 : چون غنچه دلم از نم خون زنگ برآورد
غزل شمارهٔ 171 : نشاط ما اسیران از دل اندوهگین باشد
غزل شمارهٔ 172 : نه هرکه مرد ازو در جهان اثر ماند
غزل شمارهٔ 173 : طایر عشقم و از شعله پرم ساخته‌اند
غزل شمارهٔ 174 : کی بی توام نظاره به چشم آشنا شود؟
غزل شمارهٔ 175 : باز تیر ستمت رخنه‌گر جان که شد؟
غزل شمارهٔ 176 : مرا چو کار بدان زلف تابدار افتاد
غزل شمارهٔ 177 : چشم ترم گهی که به آن خاک پا رسد
غزل شمارهٔ 178 : کسی چگونه دلم را پی سراغ شود
غزل شمارهٔ 179 : هرگزم دیده چنین مایل دیدار نبود
غزل شمارهٔ 180 : نام تو بردم آتش شوقم به جان فتاد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند
* بنگر که تا چه حد است مکان آدمیت
شعر کامل
سعدی
* جنازه‌ام چو ببینی مگو فراق فراق
* مرا وصال و ملاقات آن زمان باشد
شعر کامل
مولوی
* جای نزهت نیست گیتی را که اندر باغ او
* نیشکر چون برگ سنبل زهر دارد در میان
شعر کامل
خاقانی