لینک اشتراک گذاری
کپی شد
حافظ_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 121 : هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد
غزل شمارهٔ 122 : هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد
غزل شمارهٔ 123 : مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد
غزل شمارهٔ 124 : آن که از سنبل او غالیه تابی دارد
غزل شمارهٔ 125 : شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد
غزل شمارهٔ 126 : جان بی جمال جانان میل جهان ندارد
غزل شمارهٔ 127 : روشنی طلعت تو ماه ندارد
غزل شمارهٔ 128 : نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد
غزل شمارهٔ 129 : اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد
غزل شمارهٔ 130 : سحر بلبل حکایت با صبا کرد
غزل شمارهٔ 131 : بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد
غزل شمارهٔ 132 : به آب روشن می عارفی طهارت کرد
غزل شمارهٔ 133 : صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد
غزل شمارهٔ 134 : بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد
غزل شمارهٔ 135 : چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد
غزل شمارهٔ 136 : دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد
غزل شمارهٔ 137 : دل از من برد و روی از من نهان کرد
غزل شمارهٔ 138 : یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد
غزل شمارهٔ 139 : رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد
غزل شمارهٔ 140 : دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد
غزل شمارهٔ 141 : دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد
غزل شمارهٔ 142 : دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد
غزل شمارهٔ 143 : سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد
غزل شمارهٔ 144 : به سر جام جم آن گه نظر توانی کرد
غزل شمارهٔ 145 : چه مستیست ندانم که رو به ما آورد
غزل شمارهٔ 146 : صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد
غزل شمارهٔ 147 : نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد
غزل شمارهٔ 148 : یارم چو قدح به دست گیرد
غزل شمارهٔ 149 : دلم جز مهر مه رویان طریقی بر نمی‌گیرد
غزل شمارهٔ 150 : ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* حافظ سخن بگوی که بر صفحه جهان
* این نقش ماند از قلمت یادگار عمر
شعر کامل
حافظ
* چو خورشید زرین سپر برگرفت
* شب آن شعر پیروزه بر سر گرفت
شعر کامل
فردوسی
* همه کارم ز خود کامی به بدنامی کشید آخر
* نهان کی ماند آن رازی کز او سازند محفل‌ها
شعر کامل
حافظ