لینک اشتراک گذاری
کپی شد
حافظ_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 181 : بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند
غزل شمارهٔ 182 : حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند
غزل شمارهٔ 183 : دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
غزل شمارهٔ 184 : دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند
غزل شمارهٔ 185 : نقدها را بود آیا که عیاری گیرند
غزل شمارهٔ 186 : گر می فروش حاجت رندان روا کند
غزل شمارهٔ 187 : دلا بسوز که سوز تو کارها بکند
غزل شمارهٔ 188 : مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند
غزل شمارهٔ 189 : طایر دولت اگر باز گذاری بکند
غزل شمارهٔ 190 : کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند
غزل شمارهٔ 191 : آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند
غزل شمارهٔ 192 : سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند
غزل شمارهٔ 193 : در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند
غزل شمارهٔ 194 : سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند
غزل شمارهٔ 195 : غلام نرگس مست تو تاجدارانند
غزل شمارهٔ 196 : آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند
غزل شمارهٔ 197 : شاهدان گر دلبری زین سان کنند
غزل شمارهٔ 198 : گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند
غزل شمارهٔ 199 : واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند
غزل شمارهٔ 200 : دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند
غزل شمارهٔ 201 : شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند
غزل شمارهٔ 202 : بود آیا که در میکده‌ها بگشایند
غزل شمارهٔ 203 : سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود
غزل شمارهٔ 204 : یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود
غزل شمارهٔ 205 : تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود
غزل شمارهٔ 206 : پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود
غزل شمارهٔ 207 : یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود
غزل شمارهٔ 208 : خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود
غزل شمارهٔ 209 : قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود
غزل شمارهٔ 210 : دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* به هر صورت که باشد عشق دل را می دهد تسکین
* که بهر کوهکن از سنگ شیرین می شود پیدا
شعر کامل
صائب تبریزی
* گفتا کجاست آفت گفتم به کوی عشقت
* گفتا که چونی آن جا گفتم در استقامت
شعر کامل
مولوی
* ترسم که مست و عاشق و بی‌دل شود چو ما
* گر محتسب به خانه خمار بگذرد
شعر کامل
سعدی