لینک اشتراک گذاری
کپی شد
حافظ_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 211 : دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود
غزل شمارهٔ 212 : یک دو جامم دی سحرگه اتفاق افتاده بود
غزل شمارهٔ 213 : گوهر مخزن اسرار همان است که بود
غزل شمارهٔ 214 : دیدم به خواب خوش که به دستم پیاله بود
غزل شمارهٔ 215 : به کوی میکده یا رب سحر چه مشغله بود
غزل شمارهٔ 216 : آن یار کز او خانه ما جای پری بود
غزل شمارهٔ 217 : مسلمانان مرا وقتی دلی بود
غزل شمارهٔ 218 : در ازل هر کو به فیض دولت ارزانی بود
غزل شمارهٔ 219 : کنون که در چمن آمد گل از عدم به وجود
غزل شمارهٔ 220 : از دیده خون دل همه بر روی ما رود
غزل شمارهٔ 221 : چو دست بر سر زلفش زنم به تاب رود
غزل شمارهٔ 222 : از سر کوی تو هر کو به ملالت برود
غزل شمارهٔ 223 : هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود
غزل شمارهٔ 224 : خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود
غزل شمارهٔ 225 : ساقی حدیث سرو و گل و لاله می‌رود
غزل شمارهٔ 226 : ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
غزل شمارهٔ 227 : گر چه بر واعظ شهر این سخن آسان نشود
غزل شمارهٔ 228 : گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود
غزل شمارهٔ 229 : بخت از دهان دوست نشانم نمی‌دهد
غزل شمارهٔ 230 : اگر به باده مشکین دلم کشد شاید
غزل شمارهٔ 231 : گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آید
غزل شمارهٔ 232 : بر سر آنم که گر ز دست برآید
غزل شمارهٔ 233 : دست از طلب ندارم تا کام من برآید
غزل شمارهٔ 234 : چو آفتاب می از مشرق پیاله برآید
غزل شمارهٔ 235 : زهی خجسته زمانی که یار بازآید
غزل شمارهٔ 236 : اگر آن طایر قدسی ز درم بازآید
غزل شمارهٔ 237 : نفس برآمد و کام از تو بر نمی‌آید
غزل شمارهٔ 238 : جهان بر ابروی عید از هلال وسمه کشید
غزل شمارهٔ 239 : رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید
غزل شمارهٔ 240 : ابر آذاری برآمد باد نوروزی وزید

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* ز دریا بدریا سپاه ویست
* جهان زیر فر کلاه ویست
شعر کامل
فردوسی
* زلفت هزار دل به یکی تار مو ببست
* راه هزار چاره گر از چار سو ببست
شعر کامل
حافظ
* چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفت
* ز دست بنده چه خیزد خدا نگه دارد
شعر کامل
حافظ