لینک اشتراک گذاری
کپی شد
حافظ_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 31 : آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است
غزل شمارهٔ 32 : خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست
غزل شمارهٔ 33 : خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است
غزل شمارهٔ 34 : رواق منظر چشم من آشیانه توست
غزل شمارهٔ 35 : برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست
غزل شمارهٔ 36 : تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست
غزل شمارهٔ 37 : بیا که قصر امل سخت سست بنیادست
غزل شمارهٔ 38 : بی مهر رخت روز مرا نور نماندست
غزل شمارهٔ 39 : باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است
غزل شمارهٔ 40 : المنة لله که در میکده باز است
غزل شمارهٔ 41 : اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است
غزل شمارهٔ 42 : حال دل با تو گفتنم هوس است
غزل شمارهٔ 43 : صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است
غزل شمارهٔ 44 : کنون که بر کف گل جام باده صاف است
غزل شمارهٔ 45 : در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است
غزل شمارهٔ 46 : گل در بر و می در کف و معشوق به کام است
غزل شمارهٔ 47 : به کوی میکده هر سالکی که ره دانست
غزل شمارهٔ 48 : صوفی از پرتو می راز نهانی دانست
غزل شمارهٔ 49 : روضه خلد برین خلوت درویشان است
غزل شمارهٔ 50 : به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است
غزل شمارهٔ 51 : لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است
غزل شمارهٔ 52 : روزگاریست که سودای بتان دین من است
غزل شمارهٔ 53 : منم که گوشه میخانه خانقاه من است
غزل شمارهٔ 54 : ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است
غزل شمارهٔ 55 : خم زلف تو دام کفر و دین است
غزل شمارهٔ 56 : دل سراپرده محبت اوست
غزل شمارهٔ 57 : آن سیه چرده که شیرینی عالم با اوست
غزل شمارهٔ 58 : سر ارادت ما و آستان حضرت دوست
غزل شمارهٔ 59 : دارم امید عاطفتی از جانب دوست
غزل شمارهٔ 60 : آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* ثنای عزت حضرت نمی‌توانم گفت
* که ره نمی‌برد آنجا قیاس و وهم و خیال
شعر کامل
سعدی
* از حجاب حسن شرم آلوده لیلی هنوز
* بید مجنون سر به زیر انداختن بار آورد
شعر کامل
صائب تبریزی
* به آغاز گنج است و فرجام رنج
* پس از رنج رفتن ز جای سپنچ
شعر کامل
فردوسی