لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 3541 : دست تاک از اثر نشأه صهباست بلند
غزل شمارهٔ 3542 : رتبه خط تو بالغ نظران می دانند
غزل شمارهٔ 3543 : یاد رویش نه چراغی است که خاموش کنند
غزل شمارهٔ 3544 : درد را سوختگان تو به درمان ندهند
غزل شمارهٔ 3545 : کاهلانی که درین ره به هوس می آیند
غزل شمارهٔ 3546 : چه بهشتی است که آن بند قبا بگشایند
غزل شمارهٔ 3547 : دانه از سینه خود مرغ نظر می چیند
غزل شمارهٔ 3548 : هرچه دریافت کلیم از نظر بینا بود
غزل شمارهٔ 3549 : هرکه خامش شود از حادثه آزاد بود
غزل شمارهٔ 3550 : دل اهل نظر آن به که گرفتار بود
غزل شمارهٔ 3551 : تا به کی مردم چشمم هدف خار بود؟
غزل شمارهٔ 3552 : عشق لب تشنه بدمستی اظهار بود
غزل شمارهٔ 3553 : تا خیال لب لعل تو مرا در سر بود
غزل شمارهٔ 3554 : بنده حسن خداداد شوم همچو کلیم
غزل شمارهٔ 3555 : چشمه زمزم ما تیغ تو بیباک بود
غزل شمارهٔ 3556 : دانه خال تو روزی که مرا در دل بود
غزل شمارهٔ 3557 : می روشن گهران چهره گلفام بود
غزل شمارهٔ 3558 : دست و دامن چه سزاوار عطای تو بود؟
غزل شمارهٔ 3559 : تا حیا سرمه کش نرگس جادوی تو بود
غزل شمارهٔ 3560 : یاد آن عهد که دل در خم گیسوی تو بود
غزل شمارهٔ 3561 : حاصل عمر زخود بیخبران آه بود
غزل شمارهٔ 3562 : هرچه دیدیم درین باغ، ندیدن به بود
غزل شمارهٔ 3563 : خانه دل به صفا از نظر بسته بود
غزل شمارهٔ 3564 : باغ در بسته ما دیده پوشیده بود
غزل شمارهٔ 3565 : لب لعل تو همان تلخ زبان است که بود
غزل شمارهٔ 3566 : دل خالی ز هوس خلوت جانانه بود
غزل شمارهٔ 3567 : شب که روی تو ز می در عرق افشانی بود
غزل شمارهٔ 3568 : دل دیوانه من قابل زنجیر نبود
غزل شمارهٔ 3569 : باشد ایمن ز زوال آن که کمالش نبود
غزل شمارهٔ 3570 : باد را راه در آن طره پیچان نبود

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* به می سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید
* که سالک بی‌خبر نبود ز راه و رسم منزل‌ها
شعر کامل
حافظ
* عاشقانی که جان یک دگرند
* همه در عشق همدگر میرند
شعر کامل
مولوی
* هزار جامه بدل کرد روزگار و هنوز
* حدیث دیده یعقوب و پیرهن باقی است
شعر کامل
صائب تبریزی