لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 361 : خوشا روزی که بینم دلبر بگزیده خود را
غزل شمارهٔ 362 : فرو خوردم ز غیرت گریه مستانه خود را
غزل شمارهٔ 363 : برآتش می گذارم خرقه پشمینه خود را
غزل شمارهٔ 364 : به زور خود شدی مغرور تا انداختی خود را
غزل شمارهٔ 365 : خط از سنگین دلی گفتم برآرد لعل دلبر را
غزل شمارهٔ 366 : نسوزد دل به آه گرم من چرخ بد اختر را
غزل شمارهٔ 367 : لب یاقوت او تا داد از خط عرض لشکر را
غزل شمارهٔ 368 : زبان کوتاه باشد آشنای بحر گوهر را
غزل شمارهٔ 369 : ز آه سرد پروا نیست عشاق بلاکش را
غزل شمارهٔ 370 : بلند آوازه سازد شور عاشق عشق سرکش را
غزل شمارهٔ 371 : ز خط عنبرین زیبد نقاب آن روی دلکش را
غزل شمارهٔ 372 : گل اندامی که می دادم به خون دیده آبش را
غزل شمارهٔ 373 : ز روی آتشینش حیرتی رو داد آتش را
غزل شمارهٔ 374 : به مژگان خارخار از سینه می رویاند آتش را
غزل شمارهٔ 375 : به ساغر احتیاجی نیست حسن نیم مستش را
غزل شمارهٔ 376 : به عزم صید چین سازد چو زلف صیدبندش را
غزل شمارهٔ 377 : چمن پیرا اگر می دید روی چون بهارش را
غزل شمارهٔ 378 : ز دست یکدگر شکرلبان گیرند سنگش را
غزل شمارهٔ 379 : چه خوش باشد در آغوش آورم سرو روانش را
غزل شمارهٔ 380 : به زلف عنبرین روبند خوبان جلوه گاهش را
غزل شمارهٔ 381 : کنم نظاره چون بی پرده رخسار نکویش را؟
غزل شمارهٔ 382 : نگاه عجز باشد گر زبانی هست عاشق را
غزل شمارهٔ 383 : نه از گل می گشاید دل، نه از گلزار عاشق را
غزل شمارهٔ 384 : مجو از زاهدان خشک طینت گوهر عرفان
غزل شمارهٔ 385 : معلم نیست حاجت در تپیدن کشته دل را
غزل شمارهٔ 386 : سفیدی های مو بیدار کی سازد سیه دل را؟
غزل شمارهٔ 387 : به دنیای دنی بگذار جسم پای در گل را
غزل شمارهٔ 388 : مهیا در دل تنگ است برگ عیش بلبل را
غزل شمارهٔ 389 : نکرد از ناله شبخیز با خود گرمخون گل را
غزل شمارهٔ 390 : اگر آزاده ای بگذار اسباب تجمل را

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* چو خورشید زرین سپر برگرفت
* شب آن شعر پیروزه بر سر گرفت
شعر کامل
فردوسی
* تفاوتی نکند قدر پادشایی را
* که التفات کند کمترین گدایی را
شعر کامل
سعدی
* عود اگر دود کند، بر سر آن، دامن پوش
* تا ندانند، که در مجلس ما خامی هست
شعر کامل
سلمان ساوجی