لینک اشتراک گذاری
کپی شد
عطار_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 301 : از می عشق نیستی هر که خروش می‌زند
غزل شمارهٔ 302 : چون لبش درج گهر باز کند
غزل شمارهٔ 303 : هر که درین دایره دوران کند
غزل شمارهٔ 304 : آفتاب رخ آشکاره کند
غزل شمارهٔ 305 : هر زمانی زلف را بندی کند
غزل شمارهٔ 306 : دل ز میان جان و دل قصد هوات می‌کند
غزل شمارهٔ 307 : هر که عزم عشق رویش می‌کند
غزل شمارهٔ 308 : عشق توام داغ چنان می‌کند
غزل شمارهٔ 309 : زلف شبرنگش شبیخون می‌کند
غزل شمارهٔ 310 : گر فلک دیده بر آن چهرهٔ زیبا فکند
غزل شمارهٔ 311 : چو تاب در سر آن زلف دلستان فکند
غزل شمارهٔ 312 : دل نظر بر روی آن شمع جهان می‌افکند
غزل شمارهٔ 313 : سر مستی ما مردم هشیار ندانند
غزل شمارهٔ 314 : عاشقان چون به هوش باز آیند
غزل شمارهٔ 315 : اصحاب صدق چون قدم اندر صفا زنند
غزل شمارهٔ 316 : آنها که در حقیقت اسرار می‌روند
غزل شمارهٔ 317 : دل ز جان برگیر تا راهت دهند
غزل شمارهٔ 318 : قومی که در فنا به دل یکدگر زیند
غزل شمارهٔ 319 : هر که سرگردان این سودا بود
غزل شمارهٔ 320 : شبی کز زلف تو عالم چو شب بود
غزل شمارهٔ 321 : آن را که ز وصل او خبر بود
غزل شمارهٔ 322 : عشق بی درد ناتمام بود
غزل شمارهٔ 323 : آنچه نقد سینهٔ مردان بود
غزل شمارهٔ 324 : عشق را پیر و جوان یکسان بود
غزل شمارهٔ 325 : آنرا که ز وصل او نشان بود
غزل شمارهٔ 326 : هر که را با لب تو پیمان بود
غزل شمارهٔ 327 : هر که را اندیشهٔ درمان بود
غزل شمارهٔ 328 : زلف تو که فتنهٔ جهان بود
غزل شمارهٔ 329 : هر که را ذره‌ای وجود بود
غزل شمارهٔ 330 : هر که را در عشق تو کاری بود

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* سهی سرو آن زمان شد در چمن سست
* که سیمین نار تو بر نارون رست
شعر کامل
نظامی
* در آسمان نه عجب گر به گفته حافظ
* سرود زهره به رقص آورد مسیحا را
شعر کامل
حافظ
* از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود
* زنهار از این بیابان وین راه بی‌نهایت
شعر کامل
حافظ