لینک اشتراک گذاری
کپی شد
فروغی بسطامی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 211 : هیچم آرام دل از زلف دل آرام نماند
غزل شمارهٔ 212 : تا حریفان بر در می‌خانه ماوا کرده‌اند
غزل شمارهٔ 213 : قتل ما ای دل به تیغ او مقدر کرده‌اند
غزل شمارهٔ 214 : می فروشان آن چه از صهبای گلگون کرده‌اند
غزل شمارهٔ 215 : مستان بزم عشق شرابی نداشتند
غزل شمارهٔ 216 : تا به دل خورده‌ام از عشق گلی خاری چند
غزل شمارهٔ 217 : ای بندهٔ بالای تو زرین کمری چند
غزل شمارهٔ 218 : کاش می‌داد خدا هر نفسم جانی چند
غزل شمارهٔ 219 : ای به دل ها زده مژگان تو پیکانی چند
غزل شمارهٔ 220 : دادن باده حرام است به نادانی چند
غزل شمارهٔ 221 : عید آمد و مرغان ره گل‌زار گرفتند
غزل شمارهٔ 222 : کام من از آن کنج دهان هیچ ندادند
غزل شمارهٔ 223 : خاکم به ره آن بت چالاک نکردند
غزل شمارهٔ 224 : ای خوش آنان که قدم در ره میخانهٔ زدند
غزل شمارهٔ 225 : بر زلف تو باید که ره شانه ببندند
غزل شمارهٔ 226 : مردان خدا پردهٔ پندار دریدند
غزل شمارهٔ 227 : مرا با چشم گریان آفریدند
غزل شمارهٔ 228 : چینیان گر به کف از جعد تو یک تار آرند
غزل شمارهٔ 229 : گر به چین بویی از آن سنبل مشکین آرند
غزل شمارهٔ 230 : بهل ز صورت خوبت نقاب بردارند
غزل شمارهٔ 231 : چون بتان دستی به ناز زلف پر چین می‌برند
غزل شمارهٔ 232 : آنان که در محبت او سنگ می‌خورند
غزل شمارهٔ 233 : تشنگان ستمت زندگی از سر گیرند
غزل شمارهٔ 234 : صورتگران که صورت دل خواه می‌کشند
غزل شمارهٔ 235 : مگر خدا ز رقیبان تو را جدا بکند
غزل شمارهٔ 236 : زان سبب جان آفرینش جان روشن لطف کرد
غزل شمارهٔ 237 : گر نرخ بوسه را لب جانان به جان کند
غزل شمارهٔ 238 : کاشکی ساقی ز لعلش می به جام من کند
غزل شمارهٔ 239 : دل نداند که فدای سر جانان چه کند
غزل شمارهٔ 240 : چون دم تیغ تو قصد جان ستانی می‌کند

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* گل چهره‌ای که مرغ دلم صید دام اوست
* زلفش بنفشه‌ایست که سنبل غلام اوست
شعر کامل
محتشم کاشانی
* قصّۀ سوز دل پروانه را از شمع پرس
* شرح آن آتش نداند جز زبانی سوخته
شعر کامل
جامی
* از سیاهی نامه اعمال خود را پاک کرد
* هر که زین ماتم سرا با موی چون کافور رفت
شعر کامل
صائب تبریزی