لینک اشتراک گذاری
کپی شد
خواجوی کرمانی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 271 : قصه غصه فرهاد بشیرین که برد
غزل شمارهٔ 272 : پیغام بلبلان بگلستان که می‌برد
غزل شمارهٔ 273 : توئی که لعل تو دست از عقیق کانی برد
غزل شمارهٔ 274 : سپیده‌دم که صبا دامن سمن بدرد
غزل شمارهٔ 275 : تاجداری کند آنکس که ز سردر گذرد
غزل شمارهٔ 276 : خنک آن باد که برخاک خراسان گذرد
غزل شمارهٔ 277 : ترک من ترک من گرفت و خطا کرد
غزل شمارهٔ 278 : چو شام شد بشبستان باید کرد
غزل شمارهٔ 279 : به دشمنان گله از دوستان نشاید کرد
غزل شمارهٔ 280 : ماه من دوش سر از جیب ملاحت برکرد
غزل شمارهٔ 281 : جان توجه بروی مهوش کرد
غزل شمارهٔ 282 : باز عزم شراب خواهم کرد
غزل شمارهٔ 283 : مه را اگر از مشک ز ره پوش توان کرد
غزل شمارهٔ 284 : بی لاله رخان روی بصحرا نتوان کرد
غزل شمارهٔ 285 : پشت بر یار گمان ابرو ما نتوان کرد
غزل شمارهٔ 286 : بر سر کوی تو اندیشهٔ جان نتوان کرد
غزل شمارهٔ 287 : هر کو چو شمع ز آتش دل تاج سر نکرد
غزل شمارهٔ 288 : سپیده‌دم که صبا بر چمن گذر می‌کرد
غزل شمارهٔ 289 : طوطی از پستهٔ تنگ تو شکر گرد آورد
غزل شمارهٔ 290 : سوز غم تو آتشم از جان بر آورد
غزل شمارهٔ 291 : من خاک آن بادم که او بوی دلارام آورد
غزل شمارهٔ 292 : گل نهالی به بوستان آورد
غزل شمارهٔ 293 : کس نیست که دست من غمخوار بگیرد
غزل شمارهٔ 294 : چون خط تو گرد رخ گلرنگ بگیرد
غزل شمارهٔ 295 : دلم دیده از دوستان برنگیرد
غزل شمارهٔ 296 : دلم که حلقهٔ گیسوی یار می‌گیرد
غزل شمارهٔ 297 : طوطی چو سخن گوئی پیش شکرت میرد
غزل شمارهٔ 298 : مرغ در راه او پر اندازد
غزل شمارهٔ 299 : چون طوطی خط تو پر بر شکر اندازد
غزل شمارهٔ 300 : تا برآید نفس از عشق دمی باید زد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* چه عقده‌هاست به کار دلم ز بخت سیاه
* که زلف دوست بلند است و دست من کوتاه
شعر کامل
فروغی بسطامی
* رابطه با یکدگر، بسته چو شیر و شکر
* دیدۂ گریان من، پستۀ خندان او
شعر کامل
حزین لاهیجی
* گفتم ای دل به کمند سر زلفش نروی
* عاقبت رفت و گرفتار شد، افسوس افسوس!
شعر کامل
هلالی جغتایی