لینک اشتراک گذاری
کپی شد
خواجوی کرمانی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 301 : وصل آن ترک ختا ملکت خاقان ارزد
غزل شمارهٔ 302 : صحبت جان جهان جان و جهان می‌ارزد
غزل شمارهٔ 303 : حدیث آرزومندی جوابی هم نمی‌ارزد
غزل شمارهٔ 304 : بهار دهر بباد خزان نمی‌ارزد
غزل شمارهٔ 305 : همه گنج جهان ماری نیرزد
غزل شمارهٔ 306 : دلا سود عالم زیانی نیرزد
غزل شمارهٔ 307 : چو ترک مهوشم از خواب مست برخیزد
غزل شمارهٔ 308 : آن فتنه چو برخیزد صد فتنه برانگیزد
غزل شمارهٔ 309 : آنکو به شکر ریزی شور از شکر انگیزد
غزل شمارهٔ 310 : کسی کزان سر زلف دو تا نمی‌ترسد
غزل شمارهٔ 311 : دلم از دست بشد تا بسر او چه رسد
غزل شمارهٔ 312 : این ترک زنگاری کمان از خیل خاقان می‌رسد
غزل شمارهٔ 313 : خطی که بر سمن آن گلعذار بنویسد
غزل شمارهٔ 314 : گر سر صحبت این بی سر و پایت باشد
غزل شمارهٔ 315 : درد غم عشق را طبیب نباشد
غزل شمارهٔ 316 : شام شکستگان را هرگز سحر نباشد
غزل شمارهٔ 317 : روی نکو بی وجود ناز نباشد
غزل شمارهٔ 318 : مردان این قدم را باید که سر نباشد
غزل شمارهٔ 319 : کی طرف گلستان چو سر کوی تو باشد
غزل شمارهٔ 320 : ز حال بی‌خبرانت خبر نمی‌باشد
غزل شمارهٔ 321 : تا چین آن دو زلف سمن‌سا پدید شد
غزل شمارهٔ 322 : مرا ای بخت یاری کن چو یار از دست بیرون شد
غزل شمارهٔ 323 : دامن گل نبرد هر که ز خار اندیشد
غزل شمارهٔ 324 : هر که او را قدمی هست ز سر نندیشد
غزل شمارهٔ 325 : اسیر قید محبت ز جان نیندیشد
غزل شمارهٔ 326 : گر دلم روز وداع از پی محمل می‌شد
غزل شمارهٔ 327 : ایکه از شرمت خوی از رخسارهٔ خور می‌چکد
غزل شمارهٔ 328 : یارش نتوان گفت که از یار بنالد
غزل شمارهٔ 329 : نی ز دود دل پرآتش ما می‌نالد
غزل شمارهٔ 330 : لب چو بگشود ز تنگ شکرم یاد آمد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* هوای گلشن فردوس بی غبار بود
* چگونه سیب زنخدان او غبار گرفت؟
شعر کامل
صائب تبریزی
* خردمند باید دل پادشا
* که تیزی و تندی نیارد بها
شعر کامل
فردوسی
* هر که عیبم کند از عشق و ملامت گوید
* تا ندیدست تو را بر منش انکاری هست
شعر کامل
سعدی