لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 1741 : ز درد، عشق مرا بی نیاز ساخته است
غزل شمارهٔ 1742 : هنوز خط ز لب یار برنخاسته است
غزل شمارهٔ 1743 : مرا به سیل سبکسیر رشک می آید
غزل شمارهٔ 1744 : گشاد دل به سخنهای آشنا بسته است
غزل شمارهٔ 1745 : به هیچ و پوچ مرا عمر چون شرر بسته است
غزل شمارهٔ 1746 : نمک به دیده ام از غیرت حنا خفته است
غزل شمارهٔ 1747 : به هر دل آتشی از روی دلبر افتاده است
غزل شمارهٔ 1748 : ز بس به کشتن من تیغ مایل افتاده است
غزل شمارهٔ 1749 : به نامرادی ما عشق مایل افتاده است
غزل شمارهٔ 1750 : نه چهره اش عرق از گرمی هوا کرده است
غزل شمارهٔ 1751 : نه خط ز خال لب یار سر برآورده است
غزل شمارهٔ 1752 : ز خاک همچون هدف هر که سر برآورده است
غزل شمارهٔ 1753 : کسی که بوسه بر آن لعل جانفزا زده است
غزل شمارهٔ 1754 : رفو به چاک دل خسته هیچ کس نزده است
غزل شمارهٔ 1755 : به نیم جلوه کسی کشوری بهم نزده است
غزل شمارهٔ 1756 : چه شوخی از نگه بیگناه ما شده است؟
غزل شمارهٔ 1757 : جهان ز عکس رخ آن یگانه پر شده است
غزل شمارهٔ 1758 : هنوز خنده ازان لب بدر نیامده است
غزل شمارهٔ 1759 : کدام زهره جبین بی نقاب گردیده است؟
غزل شمارهٔ 1760 : به دوست نامه نوشتن، شعار بیگانه است
غزل شمارهٔ 1761 : خط تو چهره گشای بهار آینه است
غزل شمارهٔ 1762 : ز موج لاله و گل باغ عالم آبی است
غزل شمارهٔ 1763 : ز یار لطف نهان خواستن فزون طلبی است
غزل شمارهٔ 1764 : عمارتی که نگردد خراب، همواری است
غزل شمارهٔ 1765 : به نوخطان نگرستن دلیل دیده وری است
غزل شمارهٔ 1766 : درین جان که سرانجام خانه پردازی است
غزل شمارهٔ 1767 : میی که درد ندارد صفای درویشی است
غزل شمارهٔ 1768 : شدم غبار و همان خارخار من باقی است
غزل شمارهٔ 1769 : مرا که پرده چشم و حجاب هر دو یکی است
غزل شمارهٔ 1770 : چراغ صبح و دم مستعار هر دو یکی است

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* هیچ دانی که چرا پسته چنان می‌خندد
* زانکه گفتم که بدان پسته دهن می‌مانی
شعر کامل
خواجوی کرمانی
* مردم آخر همه مردند ز بیماری دل
* به امیدی که تو را بر سر بیمار آرند
شعر کامل
فروغی بسطامی
* کلید گنج سعادت قبول اهل دل است
* مباد آن که در این نکته شک و ریب کند
شعر کامل
حافظ