لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 2101 : دل رفته رفته رنگ لب لعل او گرفت
غزل شمارهٔ 2102 : از زلف اگر نه حسن تو زنجیر می گرفت
غزل شمارهٔ 2103 : گر در میان هوا چو حبابت نمی گرفت
غزل شمارهٔ 2104 : از نوبهار روی زمین خشک و تر شکفت
غزل شمارهٔ 2105 : تنها نه اشک راز مرا جسته جسته گفت
غزل شمارهٔ 2106 : از حد گذشت وقت سحر آرمیدنت
غزل شمارهٔ 2107 : ماهی که ز پرتو به جهان شور درانداخت
غزل شمارهٔ 2108 : زلف تو کشاکش به رگ جان من انداخت
غزل شمارهٔ 2109 : زان خانه برانداز که از خانه زین خاست
غزل شمارهٔ 2110 : در چشم غلط بین نبود وضع جهان راست
غزل شمارهٔ 2111 : جمعیت اسباب، حجاب نظر ماست
غزل شمارهٔ 2112 : مستوری حسن از نظر بوالهوس ماست
غزل شمارهٔ 2113 : آیینه خورشید دل بی هوس ماست
غزل شمارهٔ 2114 : خمخانه افلاک تهی ساخته ماست
غزل شمارهٔ 2115 : تمکین خرام تو ز بسیاری دلهاست
غزل شمارهٔ 2116 : چشم تو عجب نیست اگر مست و خراب است
غزل شمارهٔ 2117 : بر هر که نظر می فکنم مست و خراب است
غزل شمارهٔ 2118 : در عالم فانی که بقا پا به رکاب است
غزل شمارهٔ 2119 : جمعیت جسم از نفس پا به رکاب است
غزل شمارهٔ 2120 : در پاس نفس می گذرد عمر عزیزش
غزل شمارهٔ 2121 : آفاق منور ز رخ انور صبح است
غزل شمارهٔ 2122 : روشنگر آیینه دلها دم صبح است
غزل شمارهٔ 2123 : سرگرم تمنای تو فارغ ز گزندست
غزل شمارهٔ 2124 : واعظ نه ترا پایه گفتار بلندست
غزل شمارهٔ 2125 : این هستی باطل چو شرر محض نمودست
غزل شمارهٔ 2126 : ما صافدلان را چه غم از گرد و غبارست؟
غزل شمارهٔ 2127 : شمع سر خاک شهدا لاله داغ است
غزل شمارهٔ 2128 : پیچیدن سر از دو جهان افسر عشق است
غزل شمارهٔ 2129 : گردون صدف گوهر یکدانه عشق است
غزل شمارهٔ 2130 : دل در نظر مردم فرزانه بزرگ است

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* فاخته با کو و کو آمد کان یار کو
* کردش اشارت به گل بلبل شیرین نوا
شعر کامل
مولوی
* فرو شوی ای معلّم لوح بیداد
* که یار این حرف پیش از مکتب آموخت
شعر کامل
جامی
* سلطان صفت همی‌رود و صد هزار دل
* با او چنان که در پی سلطان رود سپاه
شعر کامل
سعدی