لینک اشتراک گذاری
کپی شد
عطار_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 121 : آیینهٔ تو سیاه رویی است
غزل شمارهٔ 122 : زهی زیبا جمالی این چه روی است
غزل شمارهٔ 123 : هر دیده که بر تو یک نظر داشت
غزل شمارهٔ 124 : تاب روی تو آفتاب نداشت
غزل شمارهٔ 125 : درد دل من از حد و اندازه درگذشت
غزل شمارهٔ 126 : در عشق تو عقل سرنگون گشت
غزل شمارهٔ 127 : ای دلم مست چشمهٔ نوشت
غزل شمارهٔ 128 : تا دل من راه جانان بازیافت
غزل شمارهٔ 129 : تا گل از ابر آب حیوان یافت
غزل شمارهٔ 130 : تا دل ز کمال تو نشان یافت
غزل شمارهٔ 131 : دل کمال از لعل میگون تو یافت
غزل شمارهٔ 132 : پیشگاه عشق را پیشان که یافت
غزل شمارهٔ 133 : خاک کویت هر دو عالم در نیافت
غزل شمارهٔ 134 : بس که دل تشنه سوخت وز لبت آبی نیافت
غزل شمارهٔ 135 : هر دل که ز عشق بی نشان رفت
غزل شمارهٔ 136 : دوش جان دزدیده از دل راه جانان برگرفت
غزل شمارهٔ 137 : آتش سودای تو عالم جان در گرفت
غزل شمارهٔ 138 : گر نبودی در جهان امکان گفت
غزل شمارهٔ 139 : ای زلف تو دام و دانه خالت
غزل شمارهٔ 140 : ای آفتاب طفلی در سایهٔ جمالت
غزل شمارهٔ 141 : ای بی نشان محض نشان از که جویمت
غزل شمارهٔ 142 : ای چو چشم سوزن عیسی دهانت
غزل شمارهٔ 143 : ای مشک خطا خط سیاهت
غزل شمارهٔ 144 : ای آفتاب سرکش یک ذره خاک پایت
غزل شمارهٔ 145 : ای پرتو وجودت در عقل بی نهایت
غزل شمارهٔ 146 : رطل گران ده صبوح زانکه رسیده است صبح
غزل شمارهٔ 147 : صبح دم زد ساقیا هین الصبوح
غزل شمارهٔ 148 : کشتی عمر ما کنار افتاد
غزل شمارهٔ 149 : عکس روی تو بر نگین افتاد
غزل شمارهٔ 150 : گر هندوی زلفت ز درازی به ره افتاد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* سر حق را بر سر دار فنا کرد آشکار
* در طلب منصور الحق همت مردانه کرد
شعر کامل
فروغی بسطامی
* چو خورشید تابنده بنمود پشت
* هوا شد سیاه و زمین شد درشت
شعر کامل
فردوسی
* ما نقد عافیت به می ناب داده ایم
* خار و خس وجود به سیلاب داده ایم
شعر کامل
رهی معیری