لینک اشتراک گذاری
کپی شد
ابن حسام خوسفی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 121 : ایا ز تاب جمال تو آفتاب خجل
غزل شمارهٔ 122 : بگریست ابر نیسان والوَرد قَد تبَسَّم
غزل شمارهٔ 123 : تَعالِ مَن بِکَ وجدی که من هوای تو دارم
غزل شمارهٔ 124 : ما به گلزار عذارت همه در بستانیم
غزل شمارهٔ 125 : بیا بیا که دل بسته را گشاد دهیم
غزل شمارهٔ 126 : ما وصال تو به زاری و دعا می طلبیم
غزل شمارهٔ 127 : ما نیاریم که وصف تو کماهی بکنیم
غزل شمارهٔ 128 : ما نیاریم که سوی تو نگاهی بکنیم
غزل شمارهٔ 129 : مقیم میکده و ساکن خراباتم
غزل شمارهٔ 130 : دوش با زلفت به هم شوریده حالی داشتیم
غزل شمارهٔ 131 : آن کجا شد کز تو گه گه مرحبایی داشتم
غزل شمارهٔ 132 : زلف آشفته همی تابی و من می تابم
غزل شمارهٔ 133 : مرا چه قرب که در انتظار روی تو باشم
غزل شمارهٔ 134 : گفتم از سلسله ی موی تو پرهیز کنم
غزل شمارهٔ 135 : روز الست جرعه عشقت چشیده ایم
غزل شمارهٔ 136 : در سر هوس غمزه جادوی تو دارم
غزل شمارهٔ 137 : بس که یاد آن لب و دندان چون دُر می کنم
غزل شمارهٔ 138 : به رویت گر نظر کردیم ، کردیم
غزل شمارهٔ 139 : چو زلف خود فرو مگذار کارم
غزل شمارهٔ 140 : طرفه طوطی ّ شکَّرستانیم
غزل شمارهٔ 141 : بی نیازی تو و ما بهر نیاز آمده ایم
غزل شمارهٔ 142 : گر چه بس منفعل از شرم گناه آمده ایم
غزل شمارهٔ 143 : سرو دلجویست یا شمشاد یا بالاست آن
غزل شمارهٔ 144 : بی نیازی از نیاز ما چه استغناست این
غزل شمارهٔ 145 : چه افتادت ای ترک خرگاه من
غزل شمارهٔ 146 : ای قامت بلند تو عمر دراز من
غزل شمارهٔ 147 : رخسار تو بی نقاب دیدن
غزل شمارهٔ 148 : طراز طُّره مشکین پر شکن بشکن
غزل شمارهٔ 149 : ترا که گفت که بر برگ گل کلاله فکن
غزل شمارهٔ 150 : دهانش آرزوی تنگدستان

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* ز گرد خوان نگون فلک طمع نتوان داشت
* که بی ملالت صد غصه یک نواله برآید
شعر کامل
حافظ
* در گلستان ارم دوش چو از لطف هوا
* زلف سنبل به نسیم سحری می‌آشفت
شعر کامل
حافظ
* یار آن بود که صبر کند بر جفای یار
* ترک رضای خویش کند در رضای یار
شعر کامل
سعدی