لینک اشتراک گذاری
کپی شد
مولوی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 901 : اگر دمی بنوازد مرا نگار چه باشد
غزل شمارهٔ 902 : ز سر بگیرم عیشی چو پا به گنج فروشد
غزل شمارهٔ 903 : اگر مرا تو نخواهی دلم تو را نگذارد
غزل شمارهٔ 904 : ز باد حضرت قدسی بنفشه زار چه می‌شد
غزل شمارهٔ 905 : شدم ز عشق به جایی که عشق نیز نداند
غزل شمارهٔ 906 : گرفت خشم ز بستان سرخری و برون شد
غزل شمارهٔ 907 : مده به دست فراقت دل مرا که نشاید
غزل شمارهٔ 908 : چو درد گیرد دندان تو عدو گردد
غزل شمارهٔ 909 : چه پادشاست که از خاک پادشا سازد
غزل شمارهٔ 910 : بر آستانه اسرار آسمان نرسد
غزل شمارهٔ 911 : به روز مرگ چو تابوت من روان باشد
غزل شمارهٔ 912 : نگفتمت مرو آن جا که مبتلات کنند
غزل شمارهٔ 913 : بگو به گوش کسانی که نور چشم منند
غزل شمارهٔ 914 : ز بانگ پست تو ای دل بلند گشت وجود
غزل شمارهٔ 915 : بیا که ساقی عشق شراب باره رسید
غزل شمارهٔ 916 : درخت و برگ برآید ز خاک این گوید
غزل شمارهٔ 917 : به یارکان صفا جز می صفا مدهید
غزل شمارهٔ 918 : چو کارزار کند شاه روم با شمشاد
غزل شمارهٔ 919 : ببرد خواب مرا عشق و عشق خواب برد
غزل شمارهٔ 920 : کسی که عاشق آن رونق چمن باشد
غزل شمارهٔ 921 : سخن که خیزد از جان ز جان حجاب کند
غزل شمارهٔ 922 : چو عشق را هوس بوسه و کنار بود
غزل شمارهٔ 923 : رسید ساقی جان ما خمار خواب آلود
غزل شمارهٔ 924 : به روح‌های مقدس ز من سلام برید
غزل شمارهٔ 925 : دو ماه پهلوی همدیگرند بر در عید
غزل شمارهٔ 926 : حبیب کعبه جانست اگر نمی‌دانید
غزل شمارهٔ 927 : به باغ بلبل از این پس حدیث ما گوید
غزل شمارهٔ 928 : هزار جان مقدس فدای روی تو باد
غزل شمارهٔ 929 : ز عشق آن رخ خوب تو ای اصول مراد
غزل شمارهٔ 930 : سپاس و شکر خدا را که بندها بگشاد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* من دلی ‌دارم ز عشقش گرم و پیش او شوم
* تا مگر بنشاند این گرمی به کافور و گلاب
شعر کامل
امیر معزی
* کنون که از کمر کوه موج لاله گذشت
* بیار کشتی می، نوبت پیاله گذشت
شعر کامل
صائب تبریزی
* میگساری که لب و چشم تو بیند، داند
* که چرا از نظرم شکر و بادام افتاد
شعر کامل
فروغی بسطامی