لینک اشتراک گذاری
کپی شد
مولوی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 871 : آمد بهار خرم و رحمت نثار شد
غزل شمارهٔ 872 : این عشق جمله عاقل و بیدار می‌کشد
غزل شمارهٔ 873 : خفته نمود دلبر گفتم ز باغ زود
غزل شمارهٔ 874 : امروز مرده بین که چه سان زنده می‌شود
غزل شمارهٔ 875 : گر عید وصل تست منم خود غلام عید
غزل شمارهٔ 876 : تا چند خرقه بردرم از بیم و از امید
غزل شمارهٔ 877 : امسال بلبلان چه خبرها همی‌دهند
غزل شمارهٔ 878 : صحرا خوشست لیک چو خورشید فر دهد
غزل شمارهٔ 879 : صبح آمد و صحیفه مصقول برکشید
غزل شمارهٔ 880 : صد مصر مملکت ز تعدی خراب شد
غزل شمارهٔ 881 : آه که بار دگر آتش در من فتاد
غزل شمارهٔ 882 : جامه سیه کرد کفر نور محمد رسید
غزل شمارهٔ 883 : جان من و جان تو بود یکی ز اتحاد
غزل شمارهٔ 884 : پرده دل می‌زند زهره هم از بامداد
غزل شمارهٔ 885 : بار دگر آمدیم تا شود اقبال شاد
غزل شمارهٔ 886 : از رسن زلف تو خلق به جان آمدند
غزل شمارهٔ 887 : روبهکی دنبه برد شیر مگر خفته بود
غزل شمارهٔ 888 : زهره من بر فلک شکل دگر می‌رود
غزل شمارهٔ 889 : روی تو چون روی مار خوی تو زهر قدید
غزل شمارهٔ 890 : صبحدمی همچو صبح پرده ظلمت درید
غزل شمارهٔ 891 : دی شد و بهمن گذشت فصل بهاران رسید
غزل شمارهٔ 892 : آمد شهر صیام سنجق سلطان رسید
غزل شمارهٔ 893 : نیک بدست آنک او شد تلف نیک و بد
غزل شمارهٔ 894 : نعره آن بلبلان از سوی بستان رسید
غزل شمارهٔ 895 : وسوسه تن گذشت غلغله جان رسید
غزل شمارهٔ 896 : غره مشو گر ز چرخ کار تو گردد بلند
غزل شمارهٔ 897 : شرح دهم من که شب از چه سیه دل بود
غزل شمارهٔ 898 : بانگ زدم من که دل مست کجا می‌رود
غزل شمارهٔ 899 : یار مرا عارض و عذار نه این بود
غزل شمارهٔ 900 : بگیر دامن لطفش که ناگهان بگریزد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* روی او در حسن چون ما هست، می‌گویم تمام
* قد او در لطف چون سروست، بنمودیم راست
شعر کامل
اوحدی
* پسته را با دهن تنگ تو نسبت کردم
* رفت در خنده ز شادی مگرش باور کرد
شعر کامل
خواجوی کرمانی
* خوش آن که حلقه‌های سر زلف واکنی
* دیوانگان سلسله‌ات را رها کنی
شعر کامل
فروغی بسطامی